ဒီမိုကေရစီႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ေဆာက္တည္မႈ (Democracy vs Personal Autonomy)

mostsaing

ဒီမိုကေရစီကို Majority Rule ဟု စာေရးသူက ရည္ၫြန္းဖန္ မ်ားသည္။ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္ Rule by the people ျဖစ္၍ ဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီကို အာဏာရွင္တို႔က ခ်ဳပ္ကိုင္ထား၍ မရပါ။ ျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီကို အမွန္တကယ္ လိုလားလွ်င္ အာဏာရွင္တို႔က မဟန္႔တားႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အာဏာအစစ္အမွန္က အာဏာရွင္တို႔၏ လက္ထဲ၌ အမွန္တကယ္ မရွိပါ။ အာဏာက သူတို႔လက္ထဲ၌ ရွိသည္ဟု အာဏာရွင္တို႔က ပုံမွား႐ိုက္ထားသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီကို အာဏာရွင္တို႔ထံတြင္ ျပည္သူမ်ားက ေတာင္းဆိုေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္တြင္ ျပည္သူတို႔သည္ သူတို႔ႏွင့္တန္ေသာ အစိုးရတစ္ရပ္ကို အၿမဲတမ္း ရရိွႏိုင္ၾကသည္။

မိမိကိုယ္ကို ေဆာင္တည္ျခင္းဟုဆိုရာ၌လည္း မိမိကိုယ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ျခင္းကို ဆိုခ်င္သည္။ အာဏာသည္ ျပည္သူတို႔အထံ၌ တည္ရွိသည္ျဖစ္၍ ျပည္သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အစိုးရ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္းသည္ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ လိုသည္။ မိမိကိုယ္ကို မအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္လွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္က အစိုးရေကာင္းမဟုတ္ေတာ့။ မိမိေနအိမ္၌ မိမိက အစိုးရေကာင္းမျဖစ္လွ်င္ ျပည္ေထာင္စုတြင္လည္း အစိုးရေကာင္းတစ္ရပ္ ေပၚထြန္းရန္ မလြယ္ကူပါ။ မီးဖိုေခ်ာင္းတစ္ခုကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ မိန္းမသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ သမၼတေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ရန္ အရည္အခ်င္းရွိသည္။ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးလွ်င္ မလြဲဧကန္ ျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံသားေကာင္းတစ္ဦးအေနျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ဥပေဒႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပုံကို ဆိုခ်င္ေသးသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ႏိုင္ငံသားအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သူတို႔အစိုးရ ဘာလုပ္သည္ကို အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္သည္၊ သူတို႔အစိုးရ အၾကပ္အတည္း ျဖစ္ေနလွ်င္ မတန္တဆ အခြင့္အေရးမ်ားကို မေတာင္းဆိုပါ၊ သူတို႔အစိုးရ အလုပ္မလုပ္လွ်င္လည္း သက္တမ္းတစ္ခုသာ ႐ုံးထိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္၊ ဥပေဒကို ေလးစားသလို ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္း၏ အခြင့္အေရး၊ ျပည္နယ္မ်ား၏ အခြင့္အေရး၊ ျပည္ေထာင္စုအေပၚ သစၥာေစာင့္သိမႈတို႔ကိုလည္း အႂကြင္းမဲ့ နားလည္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ဒီမိုကေရစီဖခင္ေနရာကို ရရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းခ်ဳံးေျပာရလွ်င္ အေမရိကန္ျပည္သူမ်ားသည္ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္သူမ်ား (Personal Autonomy) ရွိၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံသားေကာင္းမ်ား မ်ားမ်ားေမြးထုတ္ႏိုင္ရန္ ဥပေဒေကာင္းမ်ား ရွိရသည္။ ယင္းဥပေဒေကာင္းမ်ား အသက္ဝင္ေအာင္လည္း ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားက ေလးစားလိုက္နာသင့္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဥပေဒေကာင္းရွိသည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ မြန္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ဥပေဒအရာ ကြၽမ္းက်င္ၾကသည္။ သထုံဆိုသည္မွာ သုဓမၼ မွ ဆင္းသက္သည္။ ဥပေဒေကာင္းရွိသည့္ႏိုင္ငံဟု ဆိုသည္။ မြန္တို႕၏ ဥပေဒျဖင့္ ပုဂံလက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ (လက္နက္ဆိုသည္မွာ လက္နက္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ျခင္းမဟုတ္)ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ပုဂံျပည္တြင္ မြန္တို႕အင္အား ေမွးမွိန္စျပဳခ်ိန္ နရပတိစည္သူ(၁)လက္ထက္တြင္ မြန္ဆရာေတာ္ ဓမၼဝိလာသမေထရ္ကို ဓမၼသတ္က်မ္းတစ္ဆူ ျပဳေစ၍ ေအာက္ျပည္ကို သာသနာျပဳေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ထို႕အတူ ဝါ႐ီ႐ူဓမၼသတ္လည္း ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသည္။ ဘုရင့္ေနာ္ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာသည္ ထိုင္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီးသည့္ေနာက္ မြန္တို႕၏ဓမၼသတ္ကို က်င့္ၾကံေစခဲ့သည္။ ထိုင္းႏွင့္မြန္တို႕သည္ ဘုရင့္ေနာင္ကို မုန္းတီးၾကျခင္းအလ်ဥ္းမရွိေခ်။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းလွ်င္ ျပည္သူ႕သားေကာင္းမ်ား ေပၚထြန္းလာ႐ိုးသာ ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းတြင္ မင္းဆိုးမင္းညစ္မ်ား ရွိခဲ့သလို မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားလည္း မနည္းလွပါ။ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာ၌ ျမန္မာတို႕သည္ အေရွ႔ေတာင္အာရွ၏ စံျပ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ကို မေမ့အပ္ေပ။ လက္ရွိတြင္လည္း အေရွ႔ေတာင္အာရွတြင္ စံျပျဖစ္ႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအဝန္းအဝိုင္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ အေရွ႔ေတာင္အာ႐ွတြင္ ျပည္ေထာင္စုအမည္ခံႏိုင္ငံမွာ မေလးရွားႏွင့္ျမန္မာသာ ရွိသည္။ ထိုတြင္ ျပည္ေထာင္စုအမည္ကို တတြင္တြင္သုံးေနသည့္ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာသာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတြင္ ေကာင္းမြန္သည့္ဥပေဒ၊ ေကာင္းမြန္သည့္အစိုးရ၊ ေကာင္းမြန္သည့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ေကာင္းမြန္သည့္ တရားစီရင္ေရးစနစ္၊ ေကာင္းမြန္သည့္ႏိုင္ငံသားမ်ား ရွိလွ်င္ အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လည္ထြန္းေတာက္လာမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။

ထိုတြင္ ေကာင္းမြန္သည့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ရွိရန္ဟူေသာ အခ်က္သည္ တိုင္းျပည္၏ ကံၾကမၼာကို အဆုံးအျဖတ္ေပးသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ Rule of the Laws by the people ျဖစ္၍ ျပည္သူ႔သားေကာင္းမွ စစ္သားေကာင္းမ်ား၊ ဝန္ထမ္းေကာင္းမ်ား၊ အမတ္ေကာင္းမ်ား၊ အစိုးရေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာရ၍ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးအားနည္းေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူမႈေရးဘာသာ Social Study အားနည္းေနေသး၍သာ အခ်င္းခ်င္း ရန္သူသဖြယ္ ဆက္ဆံေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကခ်င္မွာ ျဖစ္ေနသည့္ စစ္သည္ ရန္လိုမုန္းတီးစိတ္ကို ျဖစ္ေစသည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာသာ လူမႈေရးဘာသာေလ့လာမႈအားေကာင္းခဲ့လွ်င္ အရႈံးသာ ရွိသည့္ ဤစစ္ပြဲမ်ဳိးကို တိုက္ေနမည္မဟုတ္ပါ။

တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ျပည္သူမ်ားက အခြန္ေပး၍ ျပည္သူတို႕၏ အသက္အိုးအိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေစသည္။ ဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ အခြန္ေဆာင္၍ ေကြ်းထားရသည္။ ရဲဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း ဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ အခြန္ၾကပ္မတ္၍ ေထာက္ပံ့ထားရသည္။ ျပည္သူတို႕သည္ မိမိတို႕ငွားထားေသာ၊ ေကြၸ်းထားေသာ၊ အကူအညီရယူရန္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ၊ လြယ္သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ ခက္သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ အခ်ိန္မေရြး မိမိတို႕ျဖဳတ္ပစ္ႏိုင္ေသာ ဤေဖာင္တိန္ကိုင္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ စိုးရြံ႕ကုန္သနည္း။ အရွင္းဆုံးအခ်က္မွာ မည္သူ႕မွာမွ Personal Autonomy မရွိ၍ ျဖစ္သည္။ Personal Autonomy မရွိသူ႔လက္ထဲ လက္နက္တပ္ေပးလိုက္လွ်င္ တိုင္းျပည္က ဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ Personal Autonomy မရွိသည့္ တရားသူႀကီးလက္ထဲ ေဖာင္တိန္းတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စာရြက္တစ္ရြက္ေပးခဲ့လွ်င္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ Personal Autonomy မရွိသည့္ အရာရွိကို ခံုတစ္လုံးထိုးေပးလွ်င္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလိုပါ။

စစ္တပ္က ဓားျပလို ေသာင္းက်န္းမည္၊ ရဲဝန္ထမ္းမ်ားက ငတက္ျပားဂိုဏ္းဝင္မ်ား ျဖစ္ကုန္မည္၊ အစိုးရအရာရွိမ်ားလည္း အရက္သမားအဆင့္ထက္ မေက်ာ္ႏိုင္ျဖစ္မည္၊ ျပည္သူတို႔ကလည္း တန္သည္မတန္သည္ သင့္သည္ မသင့္သည္ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ဝမ္းစာေရးအတြက္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မည္ဆိုလွ်င္ Personal Autonomy မရွိေတာ့။ ဤကဲ့သို႔ စည္းကမ္းမရွိသည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမည္နည္း။ စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ စစ္သားတိုင္း၊ ရဲတိုင္း၊ အရာရွိတိုင္း၊ ဥပေဒဝန္ထမ္းတိုင္း၊ တရားသူႀကီးတိုင္း၊ ျပည္သူတိုင္းက မိမိကိုယ္ကို ေဆာက္တည္ႏိုင္မႈကို ဆိုလိုေစခ်င္သည္။ ၂၀၀၈ -ခု ဥပေဒမွာမ်ဳိး စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္မ်ားကို အကာအကြယ္ေပးၿပီး ျပည္သူမ်ားကို အသက္ရႈ၍ရ႐ုံေလး ဖိႏွိပ္ထားသည့္ဥပေဒကဲ့သို႔ မျဖစ္ေစလိုပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ Personal Autonomy ကို ေလ့လာသင့္သျဖင့္ အက်ယ္တဝင့္ ေရးခ်င္ေသးသည္။ ဤ၌ ဤမွ်ႏွင့္သာ ရပ္ပါမည္။