စာေရးသူနဲ႔ မူစလင္မ်ား

mostsaing
သံျဖဴဇရပ္မွ အ႐ိုးပါရဂူ

1983-ခုကပါ။ ရွင္မျပဳခင္ စာေရးသူ လက္က်ဳိးရတယ္။ က်ုိးပုံမွာ ေမာင္ႏွမ်ား တုံးစီးၾကရင္း ညီမေလး လိမ့္အက် စာေရးသူက လွမ္းအဆြဲမွာ တံေတာင္က ေျပာင္းျပန္လြဲသြားရတယ္။

မိသားစုနဲ႔ ညေနစာကို ဟန္မပ်က္ စားခဲ့ေပမဲ့ ညနက္ေတာ့ ေရာင္လာတယ္။ ႏိုးေနယင္ ၿငီးသံမထြက္ အိပ္ေမာ္က်ယင္ေတာ့ မခံသာလို႔ထင္ပ ငိုသံထြက္တယ္။ အေမက အမ်ဳိးတစ္ေယာက္အိမ္ သြားၿပီး ဘိန္းမည္း အနည္းငယ္ ယူတယ္။ သူက ရြာမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက ဘိန္းကို သစၥာရွိရွိ ရႈလာတယ့္ ရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္တယ္။ ဘိန္းရေတာ့ အေမက စာေရးသူကို ႏႈိးၿပီး အနာေပ်ာက္ေဆး ေသာက္ပါ လို႔ ေျပာတယ္။ ညအခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ဘယ္ကရသလဲ ေမးေတာ့ ဟိုအိမ္က ရတာလို႔ အေမက ေျပာတယ္။ ဘိန္းမွန္းသိေတာ့ စာေရးသူက မေသာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီဘဝမွာ အရက္၊ ထန္းရည္၊ ဘိန္း လုံးဝမဝင္ေစရလို႔ အဓိ႒ာန္ျပဳထားခဲ့တာကိုး။

ဒီလိုပဲ အနာခံရင္း မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့တယ္။ မိုးလင္းေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္က ေျခသလုံးေလာက္ကို ေရာင္ေနၿပီ။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ လုံးဝလႈပ္လို႔ မရေတာ့ပါ။ ကံေကာင္းလို႔ ညတြင္းခ်င္းမွာ အေမက ဘယ္အိမ္က သတင္းရခဲ့လဲမသိ။ သံျဖဴဇရပ္မွာ အ႐ိုးပါရဂူတစ္ဦး ရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သံျဖဴဇရပ္ဆိုတာ ရထားစီးယင္ တစ္ဘူတာပဲ။ သႀကၤန္က်ခါနီးျဖစ္လို႔ ရထားက ၾကပ္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ဆရာႀကီးအိမ္နဲ႔ သံျဖဴဇရပ္ဘူတာ သိပ္မေဝးပါ။

လမ္းနာမည္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ပုဒ္ကိုေတာ့ မွတ္မိပါတယ္။ ဆရာႀကီးဦးယူစြတ္ (နာမည္မွန္) ကုသိုလ္ျဖင့္ ကုေပးသည္ ဆိုၿပီး ေရးထားတယ္။ ျမန္မာစာ ဖတ္တတ္တယ့္ စာေရးသူက အေမကို လမ္းညႊန္ရပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကေလးဘဝတုန္းက ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး တနယ္တေက်း ေျပာင္းသြားတယ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံခဲ့တယ္။ သူက ေဘာလုံးကန္ရင္း ေျခတစ္ဖက္က ရွည္ထြက္သြားလို႔ ျပန္သြင္းေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ေျခေထာက္ကို ကိုင္ေတာ့ နာလို႔ သူေအာ္တယ္။

စာေရးသူ အလွည့္မွာ ဆရာႀကီးက ေျပာပါတယ္။ တံေတာင္ဆစ္မွာ အ႐ိုးေက်သြားတယ္။ အခု ေသြးပုပ္ေတြ တည္ေနတယ္။ ေသြးပုပ္ေတြ အရင္းထုပ္၊ အပူေပး၊ ၿပီးမွ အ႐ိုးကို ျပန္ဆက္ေပးမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အ႐ိုးဆက္ေတာ့ စာေရးသူ ႐ုန္းမွာစိုးလို႔ ဆရာႀကီးဇနီးေရာ စာေရးသူတို႔အေမပါ စာေရးသူကို ခ်ဳပ္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္တာကို စာေရးသူက ရွက္လို႔ ခ်ဳပ္စရာမလိုပါ၊ မ႐ုန္းပါဘူး၊ ကတိေပးပါတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ခ်ဳပ္လက္က ေျပေလွ်ာ့သြားတယ္။ လႊတ္ေတာ့ မလႊတ္ပါ။

အ႐ိုးဆက္ေတာ့ နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ မတြန္႔ပါဘူး။ ဆရာႀကီးက အမ်ားႀကီး ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ စာေရးသူက အနားယူေနတုန္း ဆရာႀကီးဇနီးက အေမနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ သူတို႔က မြန္စကားကို မြန္ေတြထက္ ပီေအာင္ ေျပာႏိုင္တာကို ေတြ႔ရတယ္။ မွတ္မိတာေလး ေျပာျပရယင္ ဘုရားဆိုတာ တစ္ဆူထဲ ရွိတာပါ၊ ဘယ္ဘုရားမဆို အတူတူပါပဲ ဆိုတယ့္စကားပါ။ သူ႔စကား ၾကားေတာ့ အိမ္က ဓာတ္ပုံေတြကို သတိထားမိပါတယ္။ စာေရးသူ မျမင္ဖူးတယ့္ ဓာတ္ပုံေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဗလီပုံေတြပါ။

အေမကလည္း သူ႔သားအေၾကာင္းကို ႂကြားျဖစ္ေအာင္ ႂကြားလိုက္ပါေသးတယ္။ ရွင္ျပဳေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရွင္ျပဳၿပီးယင္ ဆရာေတာ္က သူ႔သားကို ေျမာင္းျမ ပို႔မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသံၾကားရတယ္။ ဆရာႀကီးဇနီးကလည္း ေကာင္းတာေပါ့ဆိုၿပီး ေထာက္ခံသံ ၾကားရတယ္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္မွာ လက္က သက္သာလာပါတယ္။ ရွင္ျပဳပြဲအမီ ျပန္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ရွင္ျပဳပြဲမတိုင္ခင္ သက္ႀကီးမ်ားကို ကန္ေတာ့ရေလ့ရွိရာ ဆရာႀကီးကိုလည္း သြားေရာက္ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးက ဗုဒၶဘာသာထုံးစံအတိုင္းပဲ ဆုေပးခဲ့ပုံကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။


သံျဖဴဇရပ္ဇာတိ မုဒံုလက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ

၈၈ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းမွာ အနည္းငယ္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားသြားပါတယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစြမ္းျပတယ့္အခ်ိန္၊ စစ္အာဏာ အစြမ္းထက္တယ့္အခ်ိန္ပါ။ စာေရးသူတို႔ လက္ဦးဆရာက ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပါဝင္စားသူပါ။ အေရးအခင္းေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က နယ္စပ္ကို ထြက္သြားေတာ့ ေနာက္ဘုန္းႀကီး တက္လာပါတယ္။ သူက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးေတာ့ မလုပ္ပါ။

တခါမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ အခက္အခဲ ရွိလို႔ သူက စစ္အစိုရဆီမွာ သစ္၊ သံ၊ ဘိလပ္ေျမ ေလွ်ာက္ထားခဲ့တယ္။ ေလွ်ာက္ထားမွန္းလည္း စာေရးသူ မသိပါ။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ စာေရးသူ အခန္းတံခါးကို မ်က္ႏွာစိမ္းတစ္ေယာက္ လာေခါက္တယ္။ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကုလားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တပည့္ေတာ္ မုဒုံက လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာပါ၊ အရွင္ဘုရားတို႔ ေလွၽာက္ထားတယ့္ ဘိလပ္ေျမ က်ၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ ဟ ဒီေက်ာင္း အဲဒီလို မေလွၽာက္ပါဘူး ေျပာေတာ့ ေသခ်ာေမးၾကည့္ပါဦးတဲ့။

ဆရာေတာ္ကို သြားေမးၾကည့္ေတာ့ ေလွ်ာက္ထားတာ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း၊ အခု ေလွ်ာက္လႊာက်လာလို႔ သူ ဝမ္းသာေၾကာင္း မိန္႔တယ္။ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာကို လက္ဖက္ရည္ဖိုး (၂၅)က်ပ္ ေပးတယ္။ စာေရးသူက ဘာမွ မေျပာ။ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးခါစျဖစ္ေတာ့ ဒီဒကာလည္း ထမင္းစားခဲ့ၿပီလား ေတြးမိလို႔ ဒကာ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ေမးမိတယ္။ မစားရေသးဘူးဘုရား ဆိုေတာ့ ကိုင္း ဒါဆို ဆြမ္းစားေက်ာင္းကို လာခဲ့၊ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ပါ ဆိုလိုက္တယ္။

ဤတြင္ သူက ဆရာေတာ္ကို ေလွၽာက္ထားလိုက္တယ္။ ေလွ်ာက္လႊာေတာ့ က်ၿပီဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်ယင္ မရဘဲ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ တပည့္ေတာ္နဲ႔အတူ တခါထဲ  ႂကြၿပီး လက္မွတ္ထိုးခဲ့ယင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ဘိလပ္ေျမရလိုေဇာနဲ႔ ဟဲ့ ေမာင္ရာဝိက မင္းႂကြခဲ့ပါ ဆိုၿပီး တစ္ခြန္းလႊတ္အမိန္႔ ခ်ခဲ့တယ္။ စာေရးသူလည္း မျငင္းသာလို႔ လိုက္သြားရတယ္။

လမ္းမွာ သူက မုဒုံသမဝါယမမွာ ဘိလပ္ေျမခိုးေရာင္းဖို႔ ရွိေၾကာင္း၊ စရံေငြ ေပးႏိုင္ယင္ အိတ္တစ္ရာေလာက္ သူ လုပ္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ စာေရးသူက အခုလာတာ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ျဖစ္လို႔ က်န္တယ့္ကိစၥ စိတ္မဝင္စားေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ သူက လက္မွတ္ထိုးဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးရဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပန္တယ္။ ဆရာေတာ္က ဒကာကို ေပးခဲ့ၿပီ၊ ဦးဇင္းမွာ လမ္းစရိတ္ကလြဲၿပီး ဘာမွ ပါမလာပါလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

ကားလာေတာ့ သူက ေခါင္းမိုးေပၚ စီးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကားက ေခ်ာင္ေနတာပဲ၊ အထဲဝင္စီးပါ၊ စကားေျပာလို႔ ရတာေပါ့လို႔ စာေရးသူက ေျပာတယ္။ ကားစီးရင္းနဲ႔ သူ႔ကို အကဲခတ္မိတယ္။ သူ႔ေျခေခ်ာင္းေတြက ညစ္ပတ္ေနတယ္၊ စီးထားတယ့္ဖိနပ္က သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ မဟုတ္၊ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ၾကည့္ယင္လည္း ေဖာင္တိန္ကိုင္တယ့္လက္ မဟုတ္။ အမူအရာအသြင္အျပင္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း မန္ေနဂ်ာနဲ႔ တူတာ တစ္စက္မွမရွိ။ ကားေခါင္းမိုးေပၚ စီးခ်င္ကတည္းက သံသယဝင္ဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူဇာတိ႐ုပ္အမွန္ကို ငါစုံစမ္းအံ့ ဆိုၿပီး မသိမသာ လိုက္သြားမိတယ္။

မုဒုံေရာက္ေတာ့ ၿမဳိ႔နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး႐ုံကိုလည္း မသြား၊ သမဝါယမ႐ုံးကိုလည္း မေရာက္၊ လမ္းမႀကီးအတိုင္း သူ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ဘီအိုစီ နားေရာက္ေတာ့ အရွင္ဘုရား ဒီမွာ ေစာင့္ေနပါ၊ ေလ်ွာက္လႊာက်တယ္ဆိုေပမယ့္ ျပည္နယ္ကေန က်တာပါ၊ ၿမဳိ႕နယ္ကို မေရာက္ေသးဘူး။ တပည့္ေတာ္ မန္ေနဂ်ာ သြားေခၚပါ့မယ္၊ ၿပီးယင္ ေမာ္လၿမဳိင္ကို တန္းသြားပါ့မယ္တဲ့ သူက ေျပာပါတယ္။ အခု ညေန(၃)နာရီထိုးေနၿပီ၊ ေမာ္လၿမဳိင္ကို ႐ုံးခ်ိန္အေရာက္ သြားႏိုင္ပါ့မလားလို႕ မေမးေတာ့ဘဲ အခ်ိန္မရွိေတာ့လို႕ လူမခြဲပါနဲ႕၊ လူစုကြဲယင္ အခ်ိန္ပိုပုပ္တယ္၊ မန္ေနဂ်ာအိမ္ကို အတူသြားၾကတာေပါ့လို႕ စာေရးသူက ေျပာတယ္။

အရွင္ဘုရားက တပည့္ေတာ္ကို မယုံဘူးလားလို႕ သူက ေမးတယ္။ မယုံဘူးဆိုတယ့္စကား ဦးဇင္း မေျပာပါ၊ အခု ဒကာပဲ ေျပာတာပါ၊ ဒကာ ကတိေပးထားတယ့္အလုပ္ကိုပဲ ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးပါ လို႕ သူ႕ကို ေျပာတယ္။ ဒါျဖင့္ယင္လည္း လိုက္ခဲ့တဲ့။ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေရႊဟသာၤေစ်းမေရာက္ခင္ သူက ျပန္ေျပာလာတယ္။ အရွင္ဘုရား မန္ေနဂ်ာက မူစလင္ဘာသာဝင္ပါ၊ ဘုန္းႀကီး အိမ္ႂကြတာကို မႀကဳိက္ပါ၊ အရွင္ဘုရား ဒီမွာပဲ ေစာင့္ေနပါတဲ့။ ဒကာ ဒီမွာ မန္ေနဂ်ာလုပ္ယင္ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရမွာပဲ၊ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႕ မဆက္ဆံခ်င္ယင္ မန္ေနဂ်ာ မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့လို႕ ျပန္ပက္တယ္။ ေျပာလက္စနဲ႕ ဒကာ့မန္ေနဂ်ာအိမ္က ဘယ္မလဲလို႕ ေမးတယ္။ စာစင္မွာပါတဲ့။

ဒီလိုနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားရာ စာစင္ကို ေက်ာ္ေခ်ၿပီ။ ဒကာ စာစင္ကို ေက်ာ္ေနၿပီ၊ မဝင္ဘူးလားလို႕ စာေရးသူက သူ႕ကို ေမးတယ္။ အရွင္ဘုရားက ေခါင္းမာတယ္၊ အရွင္ဘုရားက တပည့္ေတာ္ကို မယုံသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ဆရာေတာ္ေပးတယ့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို အရွင္ဘုရား ျပန္ယူပါ၊ အရွင္ဘုရားနဲ႕ တပည့္ေတာ္ ဒီမွာပဲ လမ္းခြဲေတာ့မယ္လို႕ သူက ေျပာပါတယ္။ ပိုက္ဆံကို ဦးဇင္း ေပးခဲ့တာမဟုတ္လို႔ ဦးဇင္းနဲ႔ မဆိုင္ပါ၊ ဆိုင္စရာရွိယင္ ဒကာမွတ္ပုံတင္ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ မွတ္ပုံတင္ ေတာင္းေတာ့ သူက ေလသံျပန္ေပ်ာ့သြားတယ္။ မန္ေနဂ်ာမွာ အိမ္ႏွစ္လုံးရွိေၾကာင္း၊ (၃)နာရီေနာက္ပိုင္းမွာ သဲအင္းဂူနားက အိမ္မွာ အနားယူတတ္လို႔ အဲဒီကို သြားမွ ေတြ႔ႏိုင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူက ရွင္းျပတယ္။ စာေရးသူကလည္း ဒီလူက လူလိမ္လူညာဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ေဘးနားက ဆိုကၠားဆရာေတြကို ေျပာျပရမလား စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဆိုကၠားဆရာဆိုယင္ မလြယ္ဘူး၊ လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္ကုန္မွာစိုးရတယ္။ မေတာ္တဆ ေသသြားယင္ ငါေတာ့ ရဟန္းဘဝဆုံးၿပီလို႔ ေတြးမိလို႔ ျဖစ္တယ္။

ရဲေတြကို ရွာတယ္။ မေတြ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ မုဒုံအထြတ္ သဲအင္းဂူမေရာက္ခင္မွာ ဘီးခြန္တစ္ေနရာရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ရဲေတြ ရွိေလာက္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္ေအးသြားတယ္။ မုဒုံအျပင္ဘက္ေရာက္သြားလို႔ကေတာ့ ဒီလူ ေျပးၿပီလို႔ တြက္ထားမိလို႔ ျဖစ္တယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဘီးခြန္ဂိတ္မွာ ရဲတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒကာေရ ဒီလူကို မသကာၤလို႔ ေမးၾကည့္ပါဦးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ရဲသားကလည္း ေဟ့လူ ဒီထဲ ဝင္ဦးဆိုေတာ့ သူက မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ဝင္လာပါတယ္။ စာေရးသူက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာျပတယ္။ ရဲက စိတ္ဆိုးၿပီး သူ႔ရဲဝတ္စုံကို ဝတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဘးနားမွာ ရွိတယ့္ (၂)လက္မတုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကုလားကို ႐ိုက္ေတာ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးကို ေစာ္ကားတယ့္ေကာင္ ဆိုၿပီး နာနာရိုက္တယ္။ ကုလားက ကြ်န္ေတာ္ ဗုဒၶဘာသာပါလို႔ ေအာ္ငိုပါတယ္။ ရဲသားက ဆိုကၠားဆရာထက္ ဆိုးေနမွာစိုးလို႔ စာေရးသူက မ႐ိုက္ဖို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ဥပေဒအတိုင္းပဲ အေရးယူေပးဖို႔ တိုင္ခ်က္ေရးၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ေပးတယ့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို ဝိနည္းေတာ္အရ မယူေကာင္းလို႔ မယူေတာ့ပါ။ မၾကာပါ။ ကုလားမ်ား ဘယ္ကေန စုလာၾကလဲမသိ။ ဘာျဖစ္လဲ၊ ဘာပါသြားလဲေမးၾကတယ္။ ေအာ္ ဒါေလးမ်ား အေရးတႀကီး ျဖစ္ေနရလို႔ နည္းနည္း ရွင္းလိုက္ယင္ ရပါတယ္ ဘာညာကြိကြ ဝင္ေျပာၾကပါတယ္။


ၿမဳိ႔ေရႊၿမဳိင္မွာ ေတြ႕ရတယ့္ သားေပ်ာက္ရွာသူ

1986 - ခုမွာ စာေရးသူက ေျမာင္းျမမေရာက္ဘဲ ေမာ္လၿမဳိင္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေနတယ့္စာသင္တိုက္က စည္းကမ္းႀကီးလို႕ ဆြမ္းခံခ်ိန္ကလြဲၿပီး ၿမဳိ႔ထဲဝင္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ ေနတာက ေတာင္ေပၚေက်ာင္းဆိုေတာ့ ဥပုသ္ေန႕မွာ နာဂဝီသေတာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ေတာ့ ေပးပါတယ္။ တစ္ေန႕က်ေတာ့ ရႈခင္းသာမွာ ေလညင္းခံရင္း ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႔ရႈခင္းကို ခံစားေနခ်ိန္မွာ ေဘးနားမွာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး လာရပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ သူနဲ႕ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာ႐ုံနဲ႕ ဗမာသံက ဝဲေနလို႕ မြန္ေတြလားလို႕ သူ ေမးပါတယ္။ မြန္ကိုရင္ေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူ႕သားကလည္း မြန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ သူက အစမွာ မူစလင္ဘာသာဝင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္မွ သံေဝဂရကာ ဗုဒၶဘာသာဝင္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းလာခဲ့ေၾကာင္း၊ ပဲခူးမွ မြန္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးစားခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႕သား ေပ်ာက္လို႕ လိုက္ရွာေနေၾကာင္း၊ စစ္သားစုေဆာင္းေရးက ေခၚသြားတာျဖစ္လို႕ နယ္စုံလိုက္ရွာေနတာ အခု (၅)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ သူ႕မိဘေတြက မုဒုံက ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခု သူလည္း မြန္ျပည္နယ္မွာ တာဝန္က်ေနေၾကာင္း ၾကားရလို႕ လာရေၾကာင္း စိတ္ပါလက္ပါနဲ႕ ေျပာျပတယ္။ ေတြ႕ခဲ့ၿပီလားလို႕ စာေရးသူတို႕က ေမးၾကတယ္။ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ဝဲကလိစစ္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ မရွိဘူးလို႕ သူတို႕ ေျပာလို႕ အျခားေနရာ သြားရဦးမယ္လို႕ သူက ေျပာျပတယ္။ စာေရးသူတို႕က သူ႕သား လူ႕ေလာကမွာ ရွိမွရွိပါေသးရဲ႔လားလို႕ ေတြးပူေနမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔သားက သူ႔မိဘကို မသတ္မိေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။


ၿမဳိ႔ေရႊၿမဳိင္မွ အဏၰဝါခရီးသည္

1998 ခုမွာ စာေရးသူက ရန္ကုန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကထိန္ရာသီမွာ အေဆာင္ပိတ္လို႔ မုဒုံကို ျပန္ရတယ္။ ေမာ္လၿမဳိင္မွာ အဏၰဝါယဥ္ကို စီးရတယ္။ အဏၰဝါလိုင္းက ကားခေစ်းခ်ဳိလို႔ စာေရးသူတို႔လို ေခြၽတာရသူမ်ား စီးၾကပါတယ္။ ေမာ္လၿမဳိင္နဲ႔ က်ဳိကၡမီ ေျပးဆြဲတယ္။ ရွားရွားပါးပါး အခ်ိန္မွန္တယ့္ လိုင္းကားပါ။ စာေရးသူတို႔ရြာကတၲရာလမ္းေဘးက အလုပ္သမားေတြအတြက္ အဏၰဝါကားလာခ်ိန္ကို နာရီလက္တံလို သေဘာထားၾကတယ္။ အဏၰဝါက ေမာ္လၿမဳိင္ကို တက္ၿပီဆိုယင္ ဒါက (၃)နာဍီရွိၿပီေပါ့။

စာေရးသူလည္း ဒီတစ္ခါ လမ္းစရိတ္ကို ေခြၽတာခ်င္လို႔ အဏၰဝါကို စီးပါတယ္။ ေစာေစာစီးစီးဆိုေတာ့ ထိုင္ခုံရပါတယ္။ ေဘးနားက မြန္ဒကာမတစ္ေယာက္လည္း ထိုင္ခုံရပါတယ္။ ကားထြက္ခါနီးအခ်ိန္မွာ အျပာေရာင္အင္က်ီနဲ႔ ကုလားတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ သူက ကားကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ၿပီး အပုံရတယ့္ မြန္အမ်ဳိးသမီးႀကီးဆီကို တန္းလာပါတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ အဲဒီမြန္အမ်ဳိးသမီးကို ထခိုင္းပါတယ္။ ဟိုဒကာမက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ထေပးလိုက္တယ္။ လစ္လပ္သြားတယ့္ခုံမွာ အာဂကုလားက ဝင္ထိုင္ပါတယ္။

စာေရးသူက ဒကာမကို မြန္ဘာသာနဲ႔ ေမးတယ္။ သူ႕ထိုင္ခုံျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာလို႕ အဆိုပါကုလားနဲ႕ စကားေျပာရတယ္။ ဒကာ ဒီထိုင္ခုံမွာ ဒီဒကာမ ထိုင္ေနခဲ့တာ တစ္နာရီေလာက္ ရွိၿပီ၊ သူ႕ ထိုင္ခုံ သူ႕ျပန္ေပးပါလို႕ ေကာင္းေကာင္းေျပာတယ္။ ဒါ ဘုန္းႀကီးအလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ လူေတြကိစၥပါတဲ့ ေျပာပုံက။ ငါ့အလုပ္ ငါသိတယ္၊ မတရားတာကို တရားေအာင္ လုပ္ရမွာက ငါ့အလုပ္ပါ၊ ခင္ဗ်ား ထမလား မထဘူးလား တစ္ခြန္းပဲ ေျပာပါလို႕ စာေရးသူက ခပ္မာမာ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး ျပႆနာျဖစ္ခ်င္လားတဲ့ သူက ၿခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။ ဒီစကား ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေမးရမွာ၊ ခင္ဗ်ားကို ကားေပၚက တြန္းခ်ရမလားလို႕ ျပန္ေမးေတာ့ သူက နည္းနည္းရွိန္သြားတယ္။

ေဘးနားက မြန္နဲ႕ဗမာေတြပဲ ရွိၾကတယ္။ ရွိတယ့္ကုလားက သူတစ္ေယာက္ထဲရယ္။

သူက ထိုင္ခုံကေန ထေပးခဲ့တယ္။ ဖားေအာက္ေရာက္ေတာ့ ဆင္းသြားတယ္။ ဖားေအာက္ဆိုတာ မြန္ရြာႀကီးပါ။ သူတို႕က လူဦးေရအရဆိုယင္ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ မရွိပါဘူး။


ရန္ကုန္မွာ ဟာဂ်ီ

စာေရးသူ ေရးဖူးပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုမွာ ဘုန္းႀကီးနဲ႕ကုလား အေရးအခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႕သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ကုလားကုမၸဏီက ေဆးသုတ္ဖို႕ ကန္ထ႐ိုက္ရခဲ့တယ္။ ေဆးသုတ္ရင္း ေရပုံဘိုင္မွာ ၇၈၆ သြားေရးတာကိုး။ ကမၻာေအးမွ ၇၈၆ ေရးရေကာင္းလား ဆိုၿပီး စာသင္သားေတြ ေဒါပြၾကတယ္။ ေပါက္ကြဲလုမတတ္ေပါ့။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဆြမ္းခံတယ့္ကိုရင္တစ္ပါးကို ကမၻာေအးေရွ႔မွာ ကုလားက ပါး႐ိုက္သတဲ့။ ဟုတ္တယ္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ဘုန္းႀကီးေတြကို ထိန္းလို႕မရေတာ့ဘူး။

အဓိက႐ုဏ္းက တစ္ႏိုင္ငံလုံး ျပန္႕သြားေတာ့ အဲဒီႏွစ္ ပထမျပန္ စာေမးပြဲေတာင္ ပိတ္လိုက္ရတယ္ထင္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူက ေရာင္နီထြန္းကားစီးလို႕ မုဒုံကို ျပန္လာတယ္။ လက္မွတ္ေရာင္းက စာေရးသူကို ဟာဂ်ီတစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲေရာင္းမိတယ္။ လူေတြက ျပႆနာေတာ့ တက္ေတာ့မပဲဆိုၿပီး ေနရာခ်င္းလဲဖို႕ စပယ္ယာကို ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ စာေရးသူက အတူထိုင္လို႕ အဆင္ေျပလားလို႕ ဟာဂ်ီကို ေမးပါတယ္။ ရပါတယ္လို႕ သူက ေျပာေတာ့ ဒါဆို ဒို႕အတူ ထိုင္ၾကမယ္၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနၾကယင္ ထမင္းအိုးကြဲတယ့္ကိန္းနဲ႕ တိုးမယ္လို႕ သူ႕ကို ေနာက္လိုက္ေသးတယ္။ ညလုံးေပါက္ ဘာသာေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြနားလည္မွာစိုးလို႕ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကတာ မ်ားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူက ဘုန္းႀကီးေတြအားလုံး အစၥလာမ္ဘာသာကို အရွင္ဘုရားလို နားလည္ယင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႕ ေျပာတယ္။ စာေရးသူကလည္း သူ႕ကို ေျပာတယ္။ ဒကာလိုပဲ အျမင္က်ယ္ၿပီး မွ်မွ်တတစဥ္းစားတတ္တယ့္ မူစလင္ေတြ မ်ားလာယင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မတူညီတာကို ေဘးဖယ္ၿပီး တူညီတာကို ေပါင္းစုႏိုင္မွပဲ ဒီကမၻာႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္မွာပါ။ အေရွ႔ေတာင္အာရွက မူစလင္ေတြနဲ႕ အာရပ္ကမၻာက မူစလင္ေတြ လုံးဝကို ကြာျခားပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြနဲ႕ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနရင္းနဲ႕ သူတို႕က မသိမသာ ေျပာင္းလဲလာတယ့္သေဘာပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြနဲ႕ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြကလည္း သူတို႕ဆီက ဘာေတြ အတုယူလို႕ရႏိုင္မလဲ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။


ရန္ကုန္မွ လမ္းသရဲ (၂)ေယာက္

ရန္ကုန္ဘယ္ၿမဳိ႔နယ္ကလည္း မေမးပါနဲ႕။ တမင္ထိမ္ခ်န္ခ်င္လို႕ပါ။ စာေရးသူက ရြာက ဆယ္တန္းဆက္တိုက္က်ေနတယ့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႔ကို ရန္ကုန္မွာ က်ဴရွင္လာတက္ခိုင္းေလ့ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားဆိုယင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသူမ်ားဆိုယင္ အသိအိမ္မွာ လခေပးၿပီး ေနေစရပါတယ္။

တစ္ခါမွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က စာေရးသူကို တိုင္တယ္။ ကုလား(၂)ေယာက္က သူ႕ေနာက္ကို လိုက္ေနတယ္ဆိုပဲ။ မႀကဳိက္ေၾကာင္း၊ စာေမးပြဲအတြက္ က်ဴရွင္လာတက္တာ ျဖစ္လို႕ မေႏွာင့္ယွက္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့လည္း မရဘူးဆိုပဲ။ အိမ္က လူႀကီးေတြကို ေျပာျပထားသင့္တယ္လို႕ ေျပာျပခိုင္းတယ္။ အိမ္ပိုင္ရွင္က မေႏွာင့္ယွက္ဖို႕ ကုလား(၂)ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွာ ျခံဝင္းထဲအထိ ကုလား(၂)ေယာက္က တိုးဝင္လာပါတယ္။ အိမ္ပိုင္ရွင္က ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖရွင္းလို႕ ရေတာ့မယ့္ဟန္မေပၚလို႕ ရယက႐ုံးကို သြားတိုင္တယ္။

တိုင္ေတာ့လည္း ကုလား(၂)ေယာက္က ေရာက္လာတုန္းပါပဲ။ ေႏွာင့္ယွက္လို႕ ေကာင္းတုန္းပါပဲ။

ေနာက္ဆုံးမွာ အိမ္ပိုင္ရွင္က စာေရးသူကို အကူအညီ ေတာင္းရတယ္။ စာေရးသူလည္း မလြဲမေရွာင္သာ အဲဒီရယက႐ုံးကို သြားရတယ္။ ႐ုံးကို ဝင္ၿပီး ရကယဥကၠ႒ကို ရွာတယ္။ သူက သူ႕အခန္းမွာ အခန္႕သင့္ ထိုင္ေနတယ္။ ဦးဇင္း ဘာကိစၥလဲလို႕ ေမးတယ္။ ဒကာ ဦးဇင္း ေျပာရမွာ နည္းနည္းအားနာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာခြင့္ျပဳပါ၊ ဒီရပ္ကြက္မွာ ဦးဇင္းတပည့္ေတြ ေနပါတယ္၊ ကုလား(၂)ေယာက္က ေႏွာင့္ယွက္ေနလို႕ သူတို႕စာေမးပြဲကို မထိခိုက္ေစလိုပါလို႕ ေျပာရတယ္။ အရွင္ဘုရားက ဘယ္ကလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ အခု ဘာသေဘာနဲ႕ လာတာလဲ ဆိုၿပီး အရင္းစစ္ေမးပါတယ္။

မၾကာပါဘူး။ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ကုလားတစ္ေယာက္ ဝင္လာပါတယ္။ ဘာေတြ ေျပာေနၾကလဲလို႕ သူက ေမးေတာ့ ဟိုကေလး(၂)ေယာက္အေၾကာင္းပဲလို႕ ဥကၠ႒က ေျပာေတာ့ ေအာ္ လူငယ္ေတြကိစၥပဲတဲ့။ ကုလားလည္း ရယကအဖြဲ႔မွာ ပါသတဲ့၊ ကုလားလူငယ္(၂)ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႔ ဦးေလးေတာ္သူဆိုပဲ။

လူငယ္ေတြကိစၥဆိုေပမယ့္ မိန္းကေလးဘက္က မႀကဳိက္ယင္ မေႏွာင့္ယွက္ဖို႕ လိုပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ေႏွာင့္ယွက္တာဟာ ဥပေဒမဲ့တယ့္လုပ္ရပ္ပါလို႕ ေျပာေတာ့ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ အရွင္ဘုရား သည္းခံပါတဲ့။ ဆက္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ေနယင္ သည္းမခံႏိုင္ပါလို႕ ျပန္ေျဖတယ္။ အရွင္ဘုရားမွာ ဘာအစြမ္းအစရွိသလဲတဲ့ဗ်ာ ဥကၠ႒က ေလသံခပ္မာမာနဲ႕ ျပန္ေဟာက္တယ္။ ဒကာႀကီးက ကုလားကို ေလွၽာ့တြက္လြန္းေနတယ္၊ တစ္ခုခု ျဖစ္ယင္ ဒကာႀကီး တာဝန္ယူႏိုင္မလားလို႕ သူ႕ကို ေမးေတာ့ ဒို႕စစ္အစိုးရက ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေလွ်ာ့မတြက္ဘူး၊ ကုလားကိုလည္း ေလွ်ာ႕မတြက္ဘူး၊ တိုင္းရင္းသားေတြကိုလည္း ေလွၽာ့မတြက္ဘူး၊ ဘယ္ေကာင္ကိုမွ ေလွ်ာ့မတြက္ဘူးသတဲ့ဗ်ား။ (မယုံမရွိပါနဲ႕)

စာေရးသူကလည္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ။ ဒါဆိုလည္း အဲဒီကုလား(၂)ေယာက္က က်ဳပ္တပည့္ေတြကို ဆက္ၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ေနယင္ ဘာပဲျဖစ္လာလာ ခင္ဗ်ားတာဝန္ပဲလို႕ ေျပာၿပီး ျပန္ႂကြခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းလို႕ အဲဒီကုလား(၂)ေယာက္လည္း က်ဳပ္တပည့္ေတြနဲ႕ ေဝးေဝးေရွာင္ရပါေတာ့တယ္။



ဘာေၾကာင့္ေရးရလဲ

ဒီစာကို ေရးျခင္းမွာ ကုလားမ်ားကို သာေစ၊ နာေစ ေရးလိုရင္းမဟုတ္။ သေဘာသဘာဝကို ေရးျခင္းျဖစ္တယ္။ မိန္းကေလးကို ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ မုဒိမ္းက်င့္ျခင္းမ်ားကို ကုရ္အမ္က်မ္းစာကလည္း ခြင့္မျပဳပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြက က်ဴးလြန္ပါတယ္။ မူစလင္ဆိုကတည္းက အလႅာသ္အရွင္ျမတ္ရဲ့ အမိန္႕ကို တေသြမတိမ္ နာခံရပါတယ္။ မနာခံယင္ မူစလင္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို အလႅာသ္အရွင္ျမတ္ကလည္း ကာကြယ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူဟာ သူ႕ျပစ္မႈအေလွ်ာက္ က်ခံရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါကို မူစလင္မ်ားကို ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ေနတယ္လို႕ မျမင္ေစလိုပါ။

ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ လူသတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း တားျမစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြလည္း လူသတ္ခ်င္သတ္ေနမွာပဲ။ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ားလည္း ေပၚျပဴလာျဖစ္ပါတယ္။ မယားေျမွာင္ထားတာလည္း ေခတ္စားပါတယ္။ ဒီလူေတြ ခ်ဳိးေဖာက္လို႕ ဗုဒၶဘာသာကို အျပစ္တင္ရမလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒီလူေတြက ဗုဒၶဘာသာကို မလိုက္နာကတည္းက ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။

ဆိုလိုရင္းက လူဆိုတာ ဘာသာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ယင္လည္း မိမိအဇၨၽတၲအသြင္ကို မေျပာင္းႏိုင္က ထိုလူပဲ ျဖစ္မွာပါ။ လူေကာင္းလူဆိုးဆိုတယ့္ေနရာမွာလည္း ဘာသာတိုင္းမွာ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ျပႆနာကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္တတ္ဖို႕ပါပဲ။


႐ိုဟင္ဂ်ာဟာ ဘာသာေရးျပႆနာမဟုတ္

ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတယ့္ ႐ိုဟင္ဂ်ာျပႆနာဟာ ဘာသာေရးျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ ဒီ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သစၥာခံမွာမဟုတ္ဘဲ အာရပ္ကမၻာကို သစၥာခံမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အခုကတည္းက အီဂ်စ္မွာ သူတို႕ဆႏၵျပၾကပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ပါလီမာန္ကို သတင္းအမွားေတြ ေပးပါတယ္။ ပညာရွင္(၂)ဦးက သက္ေသအျဖစ္ ထြက္ဆိုပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ႐ိုဟင္ဂ်ာတို႕ရဲ႔ တိုက္ကြက္ပါ။

႐ိုဟင္ဂ်ာေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အမိဖမ္းဖို႕ ႀကဳိးပမ္းခဲ့ၾကေပမယ့္ မမိခဲ့ပါဘူး။ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သြားလို႕ ၿဗိတိသွ်ပါလီမာန္နဲ႕ တိတ္တဆိိတ္ေတြ႕ၿပီး ေက်ညာခ်က္ထုတ္ျပန္ရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြက နည္းပရိယာယ္အင္မတန္ႂကြယ္ဝတယ့္ ေျခလွမ္းေတြပါ။ ဒါေတြကို တုတ္ဓားကိုင္ၿပီး ေျဖရွင္းလို႕ရတာမဟုတ္။ သူတို႕က ေဖာင္တိန္နဲ႕တိုက္ယင္ ဒို႕ဘက္ကလည္း ကေလာင္စြမ္းျပရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ နားဝင္ေအာင္ ဘယ္လိုစြမ္းေဆာင္ရမလဲ နည္းလမ္းရွာဖို႕ပါပဲ။ မရွိတယ့္႐ိုဟင္ဂ်ာကို မရွိဘူးလို႕ မေျပာဝံ့ေလာက္ေအာင္ ဒို႕တေတြမွာ သတၲိေၾကာင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ကုလသမဂၢ၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ား၊ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားကို ညင္ညင္သာသာ ခ်ဥ္းကပ္တတ္ဖို႕ လိုပါတယ္။


ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးျခင္းမွာ အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ေစဖို႕မဟုတ္

အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္တိုင္း အျပစ္မဲ့သူမ်ား ေသဆုံးၾကရပါတယ္။ မသိနားမလည္သူမ်ား ဆုံးပါးၾကရပါတယ္။ အကာအကြယ္မဲ့သူမ်ား နစ္နာၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူက အဓိက႐ုဏ္းကို အားမေပးပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာယင္ေတာ့ မိမိအသက္ကို ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶက ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ဒါဆိုယင္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရသလဲဆိုေတာ့....

၁။ အစၥလာမ္ဘာသာကို ဦးတည္ၿပီး မတိုက္ခိုက္ၾကပါနဲ႕။ မရွိတယ့္႐ိုဟင္ဂ်ာကိုပဲ မရွိေအာင္ လုပ္ပါ။

၂။ ႐ိုဟင္ဂ်ာဝတ္႐ုံျခဳံထားတယ့္ ဘဂၤါလီမ်ားကို သတိထားပါ။

၃။ သူတို႕ကို ဌာေနတိုင္းရင္းသားမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳဖို႕၊ ျပဳတယ့္အစိုးရကို ျပဳတ္က်ေအာင္ ခ်ဖို႕ လိုတယ္။

၄။ သူတို႕ကို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ လက္မခံရပါ။ ဧည့္ႏိုင္ငံသားေတာင္ ေပးဖို႕ မသင့္ပါ။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သန္းေခါင္းစာရင္းနဲ႕ ျမန္မာသန္ေခါင္းစာရင္း ညႈိၿပီး ဆုံးျဖတ္ရမယ္။ ေဆြမ်ဳိး(၇)ဆက္ ညႈိလိုက္ယင္ ဗူးေပၚသလို ေပၚလာမွာပါ။

၅။ တကယ္လို႕ သူတို႕မွာ ခိုင္လုံတယ့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား မရွိက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က သူတို႕အတြက္ ဒုကၡသည္စခန္းဖြင့္သလိုပဲ ရခိုင္ဘက္မွာလည္း ဒုကၡသည္စခန္းတစ္ခု ဖြင့္ၿပီး သူတို႕ကို ေနခိုင္းသင့္တယ္။