လက္ရွိအစိုးရအေနအထားဟာမွာ ဒုသမၼတက ဦးျမင့္ေဆြ ျဖစ္လာစရာရွိလို႔ သမၼတသိန္းစိန္က အစိုးရအဖြဲ႕တြင္းမွာ အေျပာင္းအလဲ အနည္းငယ္ လုပ္ရပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ အေရးႀကီးလို႔ သူ႔လက္စြဲေတာ္ ဦးေအာင္ၾကည္နဲ႔ ဦးေအာင္မင္းကို အနားမွာ ေခၚထားခ်င္ပုံရတယ္။ သမၼတသိန္းစိန္အေနနဲ႔ ဒါေတြကို လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္မီဒီယာမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ယင္ လက္ရွိတပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူမ်ားကို ရန္သူသဖြယ္ သေဘာထားေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရမွာျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္လို႔ဆိုတယ့္ေနရာမွာ သာမန္အၾကပ္တပ္သားမ်ားကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘဲ အရာရွိႀကီးမ်ာကိုပဲ ေျပာလိုရင္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ျပည္သူတို႔နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနယင္ ခန္႔ညားမႈ အားနည္းမွာကို စိုးေၾကာက္ေနပုံလည္း ရတယ္။ သူတို႔ကို မခ်စ္ေသာ္ ေနပါေစ၊ ေၾကာက္ေနမွ ေတာ္ကာက်မယ္လို႔ သေဘာထားပုံ ရပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားကိုေတာ့ ျပည္တြင္းရန္သူမ်ားလို႔ သူတို႔သေဘာထားပါတယ္။ သူတို႔လူေတြကလည္း အဲဒီလိုပဲ ရည္ၫႊန္းၾကပါတယ္။ ျပည္တြင္းရန္သူမ်ားကို အရင္ရွင္းရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဒီကေန႔အထိ မေျပာင္းလဲေသးပါ။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ေပးဖို႔ အင္မတန္ဝန္ေလးၾကပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို တန္းတူသေဘာမထားႏိုင္ၾကပါ။ လူမ်ဳိးစြဲ ပါတီစြဲ ပုဂၢဳိလ္စြဲ မထားပါနဲ႔ လို႔ ေျပာယင္လည္း လူမ်ဳိးေနာက္ခံ၊ ပါတီေနာက္ခံ၊ အဖြဲ႕ေနာက္ခံ၊ ပုဂၢဳိလ္ေရးေနာက္ခံမရွိဘဲ ဗမာျပည္မွာ ဘာမွ လႈပ္လို႔ မရေသးပါဘူး။
အၿမဲတမ္းေျပာေနက်တစ္ခုကေတာ့ တပ္က ဥပေဒကေန သီးျခားရပ္တည္ႏိုင္စြမ္း ရွိတာကိုပါ။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ဝင္ေရာက္ၾကဖို႔ သိန္းစိန္တို႔ ေဆာ္ၾသေနၾကတယ့္အခ်ိန္မွာ ဗမာတပ္မေတာ္ကို ဥပေဒျပင္ပမွာ ရပ္တည္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေျခာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ အေျခခံဥပေဒအရ လႊတ္ေတာ္တိုင္းမွာ (၂၅)ရာခိုင္ႏႈန္း ရထားတယ္၊ အစိုးရအဖြဲ႕မွာ နယ္စပ္၊ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရးကို ကိုင္ထားခြင့္ ရထားတယ္၊ ဒုသမၼတတစ္ဦး ရွယ္ယာရထားတယ္။ ဒါက နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာပဲ။
တကယ္လို႔ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုပါေတာ့၊ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးဦးစီးနဲ႔ စစ္ေရးဦးစီးႏွစ္ခု ခြဲျခားထားေလ့ ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဦးစီးအဖြဲ႔ကို ႏိုင္ငံေရးပါတီ ဖြဲ႕ခိုင္းယင္ စစ္ေရးဦးစီးကို ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္စရာမလိုဘဲ (၂၅)ရာခိုင္ႏႈန္း ရႏိုင္ပါသလား။ ျပည္နယ္ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို တိုင္းရင္းသားေတြလက္ထဲ ထည့္ေပးႏိုင္ပါသလား။ ဒါေတြေတာင္ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရေလာက္ပါ။
ျပည္နယ္တစ္ခုရဲ႕ လုံျခဳံေရး၊ ျပည္တြင္းေရး၊ နယ္စပ္ေရးရာ (ကာကြယ္ေရးကို မဆို)မွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကပဲ ကိုင္ထားယင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို ျပႆနာမ်ဳိးမွာ ျပည္နယ္ရွိတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားက ဘာမွ စြပ္ဖက္လို႔ မရၾကပါဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတာက ကိစၥမရွိေပမယ့္ ဗဟိုအစိုးရဆုံးျဖတ္ခ်က္က ေဒသခံကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ထိခိုက္ေနပေစ ေျပာပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ အဆိုပါ ဗဟိုအစိုးရက ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားကို ကိုယ္စားမျပဳေၾကာင္း ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားက ျငင္းၾကေပမယ့္ သူတို႔ျငင္းခ်က္က အဓိကမဟုတ္ပါ။ အဆိုပါအစိုးရကို တိုင္းရင္းသားေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားလဲအေပၚမွာပဲ မူတည္ၿပီး သံသယအႀကီးအငယ္ကို ခန္႔မွန္းရပါလိမ့္မယ္။
ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္သည္သာ စစ္မွန္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္သည္ ဆိုၿပီး အစိုးရက ဝါဒျဖန္႔ေလ့ရွိပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကို ကြဲကြဲျပားျပား အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားျခင္းမရွိပါဘူး။ ဗမာမႈျပဳျခင္းကို ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္လို႔ အမ်ားစုက ယူဆၾကပါတယ္။ ဒါက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတာပါ။ ဗမာစကားကို ေျပာမယ္၊ ဗမာစာကို သုံးမယ္၊ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ျမတ္ႏိုးမယ္၊ ဗမာ့အာဗမာ့လွ်ာကို အတုခိုးမယ္၊ ဗမာေတြနဲ႔ညားမယ္၊ ဗမာေတြ ေျပာသလို ေနမယ္ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကို ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္လို႔ ထင္ေနၾကမွာပါ။ အထူးသျဖင့္ တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုပဲ မွတ္ယူထားၾကပါတယ္။
ဗမာအခ်ဳိ႕မွအပ အျခားဗမာမ်ား၊ ဗမာမွအပ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားက ဗမာမႈျပဳျခင္းကို ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္လို႔ မယူဆၾကပါဘူး။ လူမ်ဳိးတိုင္းရဲ႕ စကား၊ စာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အစရွိသည္တို႔ဟာ ဗမာေတြလိုပဲ အဆင့္တူၾကတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ယူတုန္းက အတူတူ တိုက္ခဲ့ၾကသလို လြတ္လပ္ေရးအသီးအပြင့္ကိုလည္း အတူတူ ခံစားလိုၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ဗမာစကား၊ ဗမာစာ၊ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈ စည္ပင္ျပန္႔ပြားလာသလို သူတို႔စကား၊ စာ၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကိုလည္း နည္းတူ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေစလိုၾကပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ဗမာမ်ား ေနရာရသလို သူတို႔လည္း ျပည္ေထာင္စုဝန္ကို ထမ္းလိုၾကပါတယ္။ ဒါေတြကို ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္လို႔ သူတို႔ျမင္ၾကပါတယ္။
ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ထြန္းကားေရးအတြက္ ဗမာလူမ်ဳိးကို မုန္းတီးစရာမလိုပါ။ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို ဗမာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးစီးၿပီး ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ရွိတယ့္ဗမာမ်ားကို အားေပးေထာက္ခံဖို႔ လိုပါတယ္။ လူမ်ားစုဗမာလူမ်ဳိးမ်ား သေဘာမတူဘဲနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္လို႔ မရပါ။ ဗမာမပါဘဲ ခြဲၿပီး ထူေထာင္လိုၾကပါလိမ့္မယ္။ ခြဲၿပီး ထူေထာင္ျခင္းမွာ ဗမာေတြနဲ႔ ညႈိၿပီး ထူေထာင္တာထက္ ပိုခက္ပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ယင္ ဗမာမ်ားအတြက္ အခြင့္အေရးတျပားသားမွ ေလွ်ာ့က်မသြားဘဲ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားလို အခြင့္အေရးအျပည့္အဝနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအရသာကို ခံစားစံစားႏိုင္ၾကမွာျဖစ္တယ္။ ဒါကို ဗမာမ်ား နားလည္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လက္ရွိအစိုးရမွာ စစ္အစိုးရအေမြကို လက္ဆင့္ကမ္း ခံယူထားတယ့္ အစိုးရ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၆၂ ခုကတည္းက ဗမာမႈဝါဒီအဆက္ဆက္တို႔ရဲ႕ အဆက္အႏြယ္မ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လို တိုင္းရင္းသားတို႔နဲ႔ လက္ေရတျပင္တည္း စားႏိုင္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါကို နားလည္ထားၾကရပါမယ္။ သူတို႔ဟာ ဗမာမႈျပဳျခင္းကို ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္လို႔ လက္ခံၾကသလို ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို ခြဲထြက္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္တလြဲ ေကာက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီပုဂၢဳိလ္မ်ား ဦးစီးက်င္းပမယ့္ ပင္လုံကဲ့သို႔ ညီလာခံဟာ သံသယမ်ားစြာ ျပည့္ႏွက္ေနတယ့္ ေနာက္ထပ္လုပ္ၾကံမႈတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားတို႔နဲ႔ အပစ္ရပ္ေအာင္ အမ်ားႀကီး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ့္ ဦးေအာင္မင္း သမၼတ႐ုံးကို ေရာက္မယ္လို႔ သတင္းထြက္တာကို ႀကဳိဆိုခ်င္ပါတယ္။ သမၼတသိန္းစိန္ဟာ ကြက္ေက်ာ္ျမင္သူဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေရးရာကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္ခ်င္ပံု ရပါတယ္။ ၾကည့္ရသေလာက္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို တိုင္းရင္းသားမ်ားက မီဒီယာမ်ားကို ထုတ္ေျပာေတာ့ ဦးေအာင္မင္းက ကြၽဲၿမီးတိုျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဦးေအာင္ၾကည္ကို ျပန္ၾကားေရးပို႔တာလည္း ေကာင္းတယ့္အလားအလာတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ ျပည္သူတို႔ကို ရီပို႔လုပ္တယ့္ေနရာမွာ စာနယ္ဇင္းဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူ႔ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ ျပန္ၾကားေရးက မ်ားစြာ တိုးတက္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဦးျမင့္ေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ဆန္း၊ ဦးတင္ေအာင္ျမင့္ဦးတို႔ (၃)ဦးဂိုဏ္း မီဒီယာေလာကနဲ႔ အလွမ္းေဝးသြားတာဟာ အင္မတန္ေကာင္းတယ့္ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ သုံးသပ္ခ်က္ေတြဟာ မွားယင္လည္း မွားခဲ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျပာင္းအလဲကို နည္းနည္းသေဘာက်ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မပါဘဲ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာလည္း ပုဂၢဳိလ္ေရးကိုးကြယ္မႈမဟုတ္ပါဘူး။ အထင္ကရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ကေန ဖယ္ရွားထားျခင္းမွာ ေလွ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္မႈ လုံးဝမရိွပါဘူး။ လက္ရွိအေနအထားအရ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ဦးစီးႏိုင္တယ့္အေနအထား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ မရွိေသးပါ။ အမ်ဳိးသားျပန္လည္စည္းလုံးေရးကို အမွန္တကယ္ ဦးစားေပးတယ္ဆိုယင္ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္မျဖစ္ထိုက္တယ့္ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ျပည္ခိုင္ၿဖဳိးနဲ႔စစ္တပ္ အေရးႀကီးသလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း လူထုေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လို႔ အဆင့္အတန္းရွိရွိ ပါဝင္ႏိုင္မွပဲ ၿပီးျပည့္စုံႏိုင္ပါ့မယ္။
အထူးသတိထားရမွာက တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ပန္း လွန္းတယ့္ေနရာမွာ ေခါင္းက်ယင္လည္း စားရဖို႔ မေသခ်ာပါ။ ပန္းက်ယင္လည္း စာရဖို႔ မေသခ်ာပါဘူး။ ေဒါင္လိုက္က်မွပဲ စားရကိန္းၾကဳံတတ္ရာ ကံၾကမၼာကို ယုံစားလို႔မရပါ။ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေလးေတြကို ျပင္ဆင္ထားရပါ့မယ္။ စစ္တပ္က တိုင္းရင္းသားေတြကို ျပည္တြင္းရန္သူမ်ားလို႔ သေဘာထားခဲ့ယင္ စစ္တပ္ကိုလည္း ရန္သူလို႔ သေဘာမထားေပမယ့္ ရန္သူလိုပဲ ဆက္ဆံရပါလိမ့္မယ္။ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားရပါ့မယ္။ အဲဒီလိုျပင္ဆင္တယ့္ေနရာမွာ တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလုံး စုေပါင္းၿပီး ျပည္ေထာင္စုတပ္မေေတာ္တစ္ခု ထူေထာင္ျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါတယ္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္တစ္ရပ္ လိုအပ္ပါသလဲ။ လူသတ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ပါ။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဥပေဒကို ကာကြယ္ဖို႔ပါ။ ျပည္ေထာင္စုတပ္ဟာ ဖက္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ မပါဘဲ ဖက္ဒရယ္အစိုးရ၊ ဖက္ဒရယ္ဥပေဒ၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုသားတို႔ကို အကာအကြယ္ေပးတယ့္ ကာကြယ္ေရးတာဝန္ကိုပဲ ထမ္းေဆာင္ေၾကာင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ပညာေပးၿပီး လမ္းမွန္ကို ေရာက္ေစႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဖဂန္နစၥတန္လို ေျမာက္ပိုင္းမဟာမိတ္မ်ားလိုပါ။ ေတာင္ပိုင္ဆူဒန္လို တပ္ေပါင္းစုတစ္ခုလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းသိမ္းရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါမွ ျပည္နယ္ျပည္မ အင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာ မွ်ပါလိမ့္မယ္။
ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ ေပၚေပါက္ျခင္းေၾကာင့္...
၁။ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္က စိတ္တိုင္းက် လႈပ္ရႈားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
၂။ တိုင္းရင္းသားတို႔ဟာ မိမိတို႔လူေနမႈဘဝ တိုးတက္ေရးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းစြာ ထူေထာင္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
၃။ တိုင္းရင္းသားတို႔ဟာ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာပဲ ဗမာစာ၊ ဗမာစကားကို သုံးစရာလိုၿပီး မိမိတို႔ဌာေနမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ စာေပယဥ္ေက်းမႈကို ေလာင္းရိပ္ကင္းကင္းနဲ႔ ရွင္သန္ေစႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။
၄။ ဖက္ဒရယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္တစ္ခု ရွိၿပီး ျဖစ္လို႔ ဖက္ဒရယ္ႏိုင္ငံထူေထာင္တယ့္အခါ ဒါေတြဟာ အေကာင္းဆုံးအေျခခံအုတ္ျမစ္မ်ား ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
၅။ ျပည္ေထာင္စုသယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ားမွာ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာပဲ ရွိလို႔ လုံျခဳံေရးေပးႏိုင္ခဲ့ယင္ ျပည္ပရင္းႏွီးျမႈပ္ႏႈံလည္း ဝင္လာစရာ ရွိတယ္။
ဒါေတြအားလုံး ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို ျဖစ္ေအာင္ မလုုပ္ႏိုင္ယင္ လက္ရွိ ၂၀၀၈ ဥပေဒအတိုင္း သြားယင္လည္း ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ လြယ္မယ္မထင္ပါ။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတစ္ခု ျဖစ္ေပၚဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန႐ုံနဲ႔ မျဖစ္ပါ။ ေဆြးေႏြးေန႐ုံနဲ႔လည္း မၿပီးပါ။ ပင္လုံရွိၿပီသားျဖစ္လို႔ ဒုတိယပင္လုံ မလိုပါ။ ၂၀၀၈ ဥပေဒေဘာင္ထဲ ဝင္ျခင္းမွာ ညႈိႏိႈင္းျခင္းမဟုတ္ပါ။ အရႈံးေပးျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ေပးသမွ်ယူျခင္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္ပါ။ အေျပာင္းအလဲျဖစ္မွသာ ေတာ္လွန္ေရးလို႔ ေခၚပါ့မယ္။
No comments:
Post a Comment