History of Syriam (6)

စိရံ တိ႒တု ဇိနသာသနံ၊ သံလွ်င္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္အေၾကာင္းကား။ ေရွးပါဒၿမိဳ႕စည္ပင္သည္ကာလ၊ အရိႏၵရာဇာမင္းလက္ထက္၊ ပါဒၿမိဳ႕အေရွ႕ဘုရားႀကီး႐ြာ၌၊ ေတာင္သူသၼီးခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္တြင္၊ မည္သည့္သားသည္၊ ပဇူသေႏၶက ဖြားျမင္တည့္လွ်င္ပင္၊ ထမင္းတေယာင္္းမ ပုံေအာင္ စားသည္။ နံနက္က ႏွစ္ေယာင္းမ၊ ည ၃ ေယာင္းမကုန္ေအာင္ တိုးပြား၍ စားသည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ားရွိသည္ကာလ၊ တေန႔လွ်င္ ၂ၤခြဲ ၃ၤကုံေအာင္ စား၍၊ ထိုသူငယ္ ခြန္အားႀကီးလွေသာေၾကာင့္၊ သစပင္ထန္းပင္တို႔ကို ႏႈပ္လည္း ႏိုင္သည္။ အမိအတို႔သည္၊ ငါတို႔၏သားသည္ တေန႔ကို ၂ၤ-၃ၤ စားေသာက္၍ ကုန္သည္၊ စပါးဆန္ အဘယ္မွာ ရႏိုင္အံ့နည္း။ ခ်င္း၏ အားခြန္ဗလည္း အလြန္ႀကီးလွေပသည္။ ေနာင္စိုးမင္းတို႔အား ၾကားတုံေသာ္၊ ငါတို႔၌ ေဘးရန္မကင္းမလြတ္ျဖစ္အံ့ေသာအေၾကာင္းရွိသည္ဟူ၍၊ ႏွစ္ေယာက္သၼီးခင္ပြန္းတိုင္ပင္ေျပာဆိုၾကၿပီးလွ်င္၊ မိမိတို႔သားကို လွည္ံျဖား၍၊ ငါတို႔တြင္ သူတကာနည္း၊ ကူးသန္းစီးနင္းရန္ ေလွတက္မ႐ွိျဖစည္။ ငါတို႔ ေလွခုပ္သြားၾကမည္ဆို၍၊ စားရန္ရိကၡာနတ္၊ ေလွတက္ျပင္ဆင္ၿပီးလွ်င္၊ သီဟဒီပကြ်န္းသို႔ ကူးသြားၾကေလ၏။ ေရာက္လွ်င္ ႀကီးစြာေသာသစ္ကို ခုပ္မည္တက္သည္တြင္၊ ယမေနပင္လုံးပတ္အေတာင္ ၅၀ခန္႔ကို ေတြ႕၍၊ သားအဘႏွစ္ေယာက္ခုပ္ၾကေလလွ်င္၊ လဲမည္ဆဲဆဲတြင္၊ အဘက ဥပါယ္တမည္ျဖင့္ သားကို ဆို၏။ ခ်စ္သား၊ သစ္လည္းသည္ကာလ၊ အေမာင္ထမ္းႏိုင္မည္ကို ငါအသိပင္၊ အေမာင့္ပခုံးသို႔ ေရာက္ေအာင္ ငါမခ်ီမပင့္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ ေမာင့္ပခုံးႏွင့္ အသင့္ခံေနပါေလာ့ဟု ဆုိ၏။ အဘဆိုတိုင္း သားငသံလွ်င္သည္၊ ပခုံးတိုက္၍ အသင့္ခံေနသည္ႏွင့္၊ သစ္ကို အဘခုပ္၍ လည္းလွ်င္၊ ဘုန္ပါရမီရွိေသာသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ မေသဘဲ သစ္ကို ခ်ီပိုး၍ ျမစ္နားသို႔ ထမ္းသြားေလသည္အခိုက္၊ မိဘတို႔လည္း ေလွသို႔ အလ်င္ဆင္း၍ ေနရင္းရပ္႐ြာသို႔ ထြက္သြားေလ၏။ ထုိယေန႔သစ္ကို ခုပ္သည္အရပ္တြင္လည္း၊ ငသံလွ်င္ မင္းျဖစ္သည္ကာလ၊ ဘုရားေစတီ တည္သည္။ ထုိဘုရားကို တလိုင္းတို႔အလို၊ ႀကိဳက္ဖ႐ုရမၼာဟူ၍ ယခုတိုင္ ေခၚေ၀ၚေလ၏။ ငသံလွ်င္လည္း အမိအဘတို႔ ထြက္သြားခဲ့၍၊ တ၀ိုက္လည္ မိဘတို႔ပစ္ထားခဲ့သည့္အရပ္တြင္ ေနသည္ႏွင့္၊ ေတာ၀က္တေကာင္သည္၊ ပတၱျမားျပန္ကို ငုံ၍၊ သဖန္းသီးစားျမဲျဖစ္ေသာ သီဟဒီပကြ်န္းကို ေကာင္းကင္ျဖင့္ လာ၍၊ ျပန္ေ႕ာက္သည္ကို ငသံလွ်င္ ျမင္လွ်င္၊ ခ်ဳံပိတ္ေပါင္းထူရာက ပုန္းေအာင္းၾကည့္ေနေလေသာ္၊ ထို၀က္ႀကီးသည္ မိမိေနရာသို႔ ျပန္ခ်ိန္ကာလ ေရာက္၍၊ ပတၱျမားရွင္ကို ထားရာ သဖန္းပင္ျမစ္ေအာက္မွာ ယူ၍၊ ျပန္သြားသည္ကို ငသံလွ်င္ ျမင္လွ်င္၊ နံနက္ ၀က္ႀကီး မလာမွီ၊ ငသံလွ်င္ သဖန္းပင္ထက္သို႔ တက္၍၊ သဖန္းသီးႀကီးမွည့္ရာ ဆြတ္ၿပီးလွ်င္၊ အေရွ႕အရပ္သို႔ ေ၀းစြာ ပစ္ေလ၏။ ၀က္ႀကီးလည္း ေရာက္လွ်င္၊ ပတၱျမားျပန္ကို ထားျမဲသစ္ျမစ္တြင္ ထားေလသည္။ သဖန္းသီးကို လိုက္လံေကာက္စား၏။ ထိုအခိုက္ ေ၀းစြာေသာ အရပ္သို႔ ျပစ္ျပန္၏။ ၀က္ႀကီးလည္း လိုက္၍ ေကာက္စားျပန္၏။ ထိုအခိုက္ အေနာက္သို႔ ျပစ္ျပန္၏။ ထိုအခိုက္ ေျမာက္သို႔ ျပစ္ျပန္၏။ ၀က္ႀကီးလည္း ေကာက္၍ စားသည္၊ ယင္းသို႔ ေကာက္စား၍ ေ၀းေလလွ်င္၊ ပတၱျမားကို ငသံလွ်င္ သမန္းပင္က ဆင္း၍ ယူသည္တြင္၊ ၀က္ႀကီးလည္း ျပန္ခ်ိန္ေရာက္၍၊ ထားျမဲအရပ္မွာ ပတၱျမားကို ငသံလွ်င္ သဖန္းပင္က ဆင္း၍ ယူသည္တြင္၊ ၀က္ႀကီးလည္း ျပန္ခ်ိန္ေရာက္၍၊ ထားျမဲအရပ္မွာ ပတၱျမားကို လာ၍ ယူလွ်င္ မရေသာေၾကာင့္၊ စိတ္ထန္ေပါက္၍ ေျမကို တူးေ၀ွ႔ရွာေဖြသည္တြင္၊ ငသံလွ်င္ သမန္းပင္က ဆင္းၿပီးလွ်င္၊ ထိုသမန္းပင္ကို ႏႈပ္၍ ႐ိုက္ႏွက္သည္ႏွင့္ ၀က္ႀကီးေသေလ၏။ ၀က္ေကာင္ကိုလည္း ငသံလွ်င္ ငင္၍ သြားရာလမ္းကို၊ ယခုတိုင္ ၀က္သားတံခါးဟူ၍ ေခၚေ၀ၚေလသည္။ ၀က္ကို ခြဲႏႈတ္သည့္အရပ္ကိုလည္း၊ မြန္တို႔ဘာသာ၊ ႀကိဳက္ဖံ႐ိုအုံ၊ ျမန္မာလိုျပန္လွ်င္၊ နီနီခ်င္းခ်င္းျမင္ရာအရပ္ကို ဘုရားနီကုန္းဟု ေခၚေ၀ၚေလသည္။ ၀က္ကို ကင္၍ စားရာအရပ္ကိုလည္း၊ မြန္တို႔ဘာသာ အထင္ကလိတ္၊ ျမန္မာလိုျပန္ရာ၊ ၀က္ကင္ရာဟုေခၚေ၀ၚေစသည္။ ငသံလွ်င္လဥ္း ပတၱျမားျပန္ကို ရ၍၊ ငါသည္ လူသားျဖစ္သည္၊ ေတာအရပ္တြင္ အျမဲေနႏိုင္မဥ္မဟုတ္၊ လူ႐ွိရာသို႔ သြားမွ သင့္မည္စိတ္က ေအာက္ေမ့၍ ၾကံစည္ေနစဥ္တြင္၊ ရန္ေအာင္ျမင္ကုံးက ရွင္ရေႆံသဥ္၊ မီးခိုးကို ျမင္ေလ၏။ ထိုရေႆ့တို႔၏အေၾကာင္းကား၊ ရန္ေအာင္ျမင္ကုံးတြင္ ေနေသာ ရွင္ရေႆ့။ ႀကိဳက္ေဒးပရင္းကုံး၌ ေနေသာ ရွင္ရေႆ့။ ႀကိဳက္ေဒး၀န္းကုံး၌ ေနေသာ ရွင္ရေႆ့သုံးဦးတို႔သည္၊ ေရွးတဘ၀က ပုဏၰားျဖစ္စဥ္ကာလ၊ သိၾကားမင္းသည္ အစ္ကိုအႀကီးျဖစ္၍၊ သိၾကားမင္းလည္း ငါသည္ တဘ၀က ပုဏၰားျဖစ္သည္ကာလ၊ ငါ့ညီ ၃ ေယာက္တို႔သည္ အဘယ္အရပ္တြင္ ရွိေလသနည္းဟူ၍၊ သိၾကားမ်က္စိျဖင့္ ႐ႈၾကည့္လပ္ေသာ္၊ ဆိုခဲ့ၿပီးေသာကုံးသုံးကုံးတြင္၊ ညီ ၃ ေယာက္တို႔ ရေႆ့ျဖစ္ေၾကာင္းကို ျမင္၍၊ သက္လာၿပီးလွ်င္၊ ရန္ေအာင္ျမင္ကုံးတြင္ ေနေသာ ရေႆ့ရွင္ဂ၀အ႐ြယ္အထံသို႔ သြား၍၊ သိၾကားမင္း ဤသို႔ေမး၏။ ရွင္ရေႆ့၊ သည္အရပ္တြင္ ေနသည္ကို အဘယ္ဆႏၵမျပည့္မစုံရွိသည္ကို ေျပာပါေလာဟုဆိုလွ်င္၊ ငါသည္ အသက္အ႐ြယ္ႀကီး၍၊ ထင္းမီးေရ မျပည့္မစုံရွိသည္ကို၊ ငါပင္ပန္းသည္ဟုဆို၏။ သိၾကားမင္းလည္း၊ ရွင္ရေႆ့၊ သို႔ေသာ္ကား၊ ဤဒါးမကို သုံးေဆာင္ေလေလာ့၊ ထင္းမီးေရကို အလိုရွိလွ်င္၊ ဤဒါးမကိုသာ ေတာင္းေလေလာ့။ ခ်င္းအေလွ်ာက္ ခုတ္ျဖတ္ေဆာင္ယူခဲ့လိမ့္မည္။ ဒါးမကို ရွင္ရေႆ့အား လႉခဲ့ေလ၏။ ထိုေနာက္မွ ေဒးပရင္းကုံးအရပ္၌ ေနေသာ ရွင္ရေႆ့ အ႐ြယ္ ၈၀ေက်ာ္အထံသို႔ သြားျပန္ေလ၏။ ေရာက္လွ်င္ ရွင္ရေႆ့လည္း ငါသည္ ကုပ္သည္ေရာဂါ ရ်ိသည္ျဖစ္၍၊ ႏြားႏို႔၊ ေထာပတ္ကို ေတာင္ံတသည္၊ မရ`ုဆို`။ သိၾကားလည္း ေထာပတ္၊ ႏြားႏို႔လိုလွ်င္လည္း၊ ႁမႉတာအိုးကိုသာ ႏြားႏို႔ေထာပတ္ထြက္ေလာဟုဆို၍ ေစာင္းငဲ့ထားၿပီးလွ်င္ ထြက္လိမ့္မည္။ ရန္သူႏွိပ္စက္လာလွ်င္လည္း ၎ႁမႉအာအိုးကို ေမွာက္လိုက္ေသာ္၊ ျမစ္ႀကီးျဖစ္၍ ရန္သူတို႔ ျမစ္တဘက္ရွိလိမ့္မည္ဆို၏။ ႁမႉတာအိုးကို ကပ္လႉၿပီးလွ်င္၊ ႀကိဳက္ေဒး၀န္းကုံးအရပ္၌ ေနေသာ ရွင္ရေႆ့အထံသို႔ သြားျပန္ေလ၏။ ေရာက္လွ်င္၊ ရွင္ရေႆ့၊ သည္အရပ္ေနသည္၊ အဘယ္ဆႏၵမျပည့္မစုံရွိသနည္းဟု သိၾကားမင္းေမး၏။ ရွင္ရေႆ့လည္း၊ ငါသည္ ညဥ့္အခ်ိန္ကို ပရိတ္ေမတၱာျပဳ၍ ေနပါသဥ္ကို၊ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္၀ါး႐ုံက ဆင္တို႔သည္ လာ၍ ႏွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္၊ မအိပ္မေနရဟုဆိုလွ်င္၊ သိၾကားမင္းက၊ ႐ွင္ရေႆ့၊ သည္စည္ငယ္ကို တဘက္က တီးလွ်င္၊ ရန္သူေပ်ာက္လိမ့္မည္။ ၎တဘက္ကို တီးျပန္လွ်င္၊ စစ္သည္ဗိုလ္ပါဆင္ျမင္းအမ်ားတို႔ ေရာက္လိမ့္မည္ဆို၍၊ ရွင္ရေႆ့အား၊ သိၾကားမင္ကပ္လႉၿပီးလွ်င္၊ မိမိဘုန္သို႔ တက္ေလ၏။ ငသံလွ်င္လည္း၊ မီးခိုးျမင္ရာ ရန္ေအာင္ျမင္ကုံးရွင္ရေႆ့အထံသို႔၊ ပတၱျမားရွင္ငံု၍ ျပန္သြားသည္ႏွင့္၊ ေရာက္လွ်င္၊ အကြ်ႏုပ္သည္ ဘီလူးနဂါးမဟုတ္၊ လူသားစစ္စစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ရွင္ပင္ဘုရားအထံေတာ္တြင္ ဆီးကပ္၍ လုပ္ေကြ်းေနပါရေစဟု ေလွ်ာက္လွ်င္၊ ရွင္ရေႆ့လည္း ေနေစ၏။ ရွင္ရေႆ့တြင္ ရွိေသာ ဒါးမအေၾကာင္းအရာကို ငသံလွ်င္ သိျမင္လွ်င္၊ ရွင္ရေႆ့ေကာင္းကင္ကို ျပန္ႏိုင္၏ေလာေမး၏။ ရွင္ရေႆ့ကလည္း ငါသည္ စ်ာန္မရ၍ မျပန္ႏိုင္ေသးဆို၏။ ငသံလွ်င္က ပတၱျမားျပန္ကို ငုံ၍ ေကာင္းကင္သို႔ ျပန္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ျပစားေလ၏။ ရွင္ရေႆ့လည္း ငသံလွ်င္အတတ္ကို ျမင္လွ်င္ ငါအလိုရွိ၍၊ မင္းအတတ္သည္ ငါတို႔ရေႆ့အတတ္ျဖစ္သည္၊ ငါ့ကို ေပးပါေလာ့ဟုဆို၏။ ငသံလွ်င္ကလည္း အလိုရွိေတာ္မူလွ်င္ ဒါးမႏွင့္ လဲေတာ့ဟုဆို၏။ ရေႆ့လည္း စိတ္တူ၍ လဲလွည့္ၾကသည္တြင္၊ ငသံလွ်င္လည္း ရွင္ရေႆ့၏ဒါးမကို ရလွ်င္၊ ရွင္ရေႆ့လည္ကို ျဖတ္ေခ်ေစ၏။ ဒါးမတိုႏွင့္ ျဖတ္ေလေသာေၾကာင့္၊ ရွင္ရေႆ့ အနိစၥေရာက္ေလသည္။ ငသံလွ်င္လည္း ပတၱျမားျပန္ကို ရျမဲရျပန္ေလသည္ႏွင့္၊ ေဒးပရင္းကုံးရွင္ရေႆ့ မီးခိုးကို ျမင္ျပန္၍ ၎နည္း သြားျပန္ေလ၏။ ေရာက္လွ်င္ ရွင္ရေႆ့ ႁမႉတာအိုးအေၾကာင္းအက်ဳိး သိျမင္၍ ၎နည္း ပတၱျမားျပန္ႏွင့္ လဲလွည့္ၿပီးလွ်င္၊ ရွင္ရေႆ့ကို ဒါးမတိုျဖင့္ သတ္ေစ၍၊ ပတၱျမားကို ရျမဲရျပန္ေလသည္။ ထိုေနာက္ ႀကိဳက္ေဒး၀န္းကုံး၌ ေနေသာ ရွင္ရေႆ့ထံသို႔ သြားျမဲသြားျပန္ေလ၏။ ေရာက္လွ်င္ ရွင္ရေႆ့၀ယ္ရွိေသာ စည္တို၏ အေၾကာင္းအရာကို သိျပန္၍ ၎နည္းတူ ပတၱျမားႏွင့္လဲလွည့္ၿပီးလွ်င္၊ ဒါးမတိုျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ေစ၍၊ ေနရင္းရပ္႐ြာသို႔ ျပန္ေလ၏။ ပါဒၿမိဳ႕မင္းအ႐ိႏၵရာဇာလည္း၊ မင္းက်င့္တရား ၁၀ပါးကိုလည္း မေစာင့္၊ သာသာနာေတာ္ကိုလည္း စည္ပင္ထြန္းကားေတာက္ပေအာင္ မျပဳ၊ ေရွးေရွးေသာမင္းတို႔၏ ထုံးစံကိုလည္း မက်င့္၊ ပူေဇာ္ကိုကြယ္ရာျမဲ ျဖစ္ေသာ ကမၻာေစာင့္၊ သာသနာေစာင့္၊ သမာေဒ၀နတ္ျမတ္တို႔မွ စ၍၊ ျပည္ေစာင့္နတ္၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္တို႔အားလည္း၊ ပူေဇာ္ပသျခင္းကို မျပဳသည္ျဖစ္၍၊ ထီးျဖဴေဆာင္းနတ္တို႔ လူေရာင္ဖန္ဆင္း၍၊ ငသံလွ်င္ရွိရာလာၿပီးလွ်င္၊ ငသံလွ်င္ကို သင္သည္ ခြန္အားဗလလည္း ႀကီးသည္၊ ဘုန္းပါရမီအတတ္ပညာလည္း ျပည့္စုံသည္ျဖစ္လွ်က္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနဘိနည္း၊ ပါဒၿမိဳ႕ကို သိမ္းယူ၍၊ ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္၊ မင္းလုပ္စိုးစံပါေတာ့ေလာ့ဟု နတ္တို႔က ခ်ီးပင့္ႏႈိးေဆာ္လာလွ်င္၊ ငသံလွ်င္လည္း၊ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာႏွင့္ ပတၱျမားျပန္ကို ငုံ၍၊ ေနရင္းါဒၿမိဳ႕အေရွ႕ဘုရားႀကီး႐ြာ၊ မိဘတို႔ထံသို႔ ျပန္သြားေလ၏။ ေရာက္လွ်င္ ပါဒၿမိဳ႕ကို ငါအလိုရွိသည္၊ အရိႏၵမာမင္းထံသြား၍ ထီးနန္းကို ငါ့အားေပးရမည္၊ မိဘတို႔ကို ေစ၍ ေတာင္းေစသည္တြင္၊ မိဘတို႔လည္း၊ နန္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ မသြား၀ံ့ေသာေၾကာင္၊ တံခါး၀တြင္ ေန၍ ငသံလွ်င္မွာ တိုင္းဟစ္ေကြ်းသည္ကို၊ တံခါးေစာင့္နတ္တို႔ကို ႐ိုက္ႏွက္ေစ၍ ငသံလွ်င္အမိတုိ႔ကို ႏွင္ၿဖိဳလိုက္၏။ ထိုအေၾကာင္မ်ားကို သားငသံလွ်င္အား ေျပာလွ်င္၊ ငသံလွ်င္တေယာက္ထည္းပင္ မိမိအားခြန္ဗလကို ကိုး၍၊ ၿမိဳ႕တံခါး၀သို႔ သြားၿပီးလွ်င္၊ မိမိတေယာက္ထည္းရပ္လွ်င္၊ အထက္ကနည္း ဟစ္ေက်ာ္ေတာင္းဆိုသည္တြင္၊ ပါဒမင္းႀကီးၾကားျပန္၍ အမတ္ႀကီးတက်ိတ္တေယာက္ႏွင့္၊ လူေပါင္း ၅၀၀ တို႔ကို ေစခန္႔၍၊ ဘမ္းဆီးသတ္ၫွစ္ေစသည္တြင္၊ ငသံလွ်င္က၊ ဒါးမတို႔ကို ေစ၍၊ အမတ္ႀကီးႏွင့္တကြပါ လူတို႔ကို သတ္ျပစ္ေသသည္၊ ထိုအေၾကာင္းကို မင္းႀကီးၾကားလွ်င္၊ စစ္ႀကီးရွစ္မ်က္ႏွာခန္႔ထား၍၊ ပါဒမင္းႀကီးႏွင့္ဗိုလ္ပါအမ်ား လိုက္လန္ထမ္းဆီးသည္တြင္၊ ငသံလွ်င္က စည္တိုကို တီးလွ်င္၊ စစ္သည္ဗိုလ္ပါအမ်ား ထြက္၍ တိုက္ျခင္းတိုက္ေစသည္ကို၊ ပါးမင္းႀကီးက အားႀကီးဘိ၍ လိုက္သည္ႏွင့္၊ ႁမႉတာအိုးကို ဆီး၍ ေမွာက္လိုက္သည္တြင္၊ ျမစ္ႀကီး ျမစ္မျဖစ္၍ ပါဒမင္းႀကီး စစ္သည္တို႔ႏွင့္ တေယာက္တဘက္ ႐ွိေနသည္အခိုက္၊ ငသံလွ်င္ သတိေလ်ာ့ေခ်သည္၊ ငါ့ဒါးမတိုကို ေစ၍ ပါဒမင္ႀကီးဥေကၡာင္းကို ျဖတ္ေစေသာ္၊ အမႈမ်ားရမည္ေလာဟုဆို၍ ဒါးမတိုကို ေစလႊတ္သည္။ ပါဒမင္းႀကီးဥေကၡာင္းကို ျဖတ္ေစသည္။ ပါဒမင္းႀကီးကို ေအာင္ျမင္၍ ၿမိဳ႕နန္းကို ရၿပီးလ်က္၊ မင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္လွ်င္၊ ငါသူေကာင္းျဖစ္ရင္း သီဟဒီပကုံးက ျဖစ္ေခ်သည္၊ သီဟဒီပကုံးကို ၿမိဳ႕တည္ေထာင္ျပဳစုမွ သင့္မည္ဟူ၍ ပါဒၿမိဳ႕ကလာ၍၊ သီဟဒီပကုံးတါင္၊ ငသံလွ်င္ ၿမိဳ႕တည္ေလသည္။ ၿပိဳ႕မတည္မွီ၊ သီဟဒီပကုံးေပၚ၊ ျခေသၤ့ေျမာလာ၍ တင္ေလေသာအရပ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ ျခေသၤ့႐ုပ္ကဲ့သို႔ သဏၭာန္တူေအာင္၊ ငသံလွ်င္ ၿမိဳ႕တည္ေလသည္ျဖစ္၍၊ ယခုတိုင္ေအာင္ ငသံလွ်င္ၿမိဳ႕ဟု တည္ေလသည္။ ငသံလွ်င္ ဒါးမကို ရေလသည္အရပ္ကို ဘုရားသည္သည္၊ ဘုရားအမည္မွာ မြန္တို႔ဘာသာ၊ ႀကိဳက္၀ိသုံးမနိ၊ ျမန္မာလို ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရား၊။ ႁမႉတာအိုးရသည္အရပ္ဘုရားေစတီမွာ၊ မြန္တို႔ဘာသာ၊ ႀကိဳက္ဒီပရင္း၊ ျမန္မာလိုေရလွ်င္ဘုရား၊။ စည္တိုကို ရသည္အရပ္ဘုရားေစတီမွာ၊ မြန္တို႔ဘာသာ၊ ႀကိဳက္မဃေဂ၊ ျမန္မာလိုစည္တိုကို ရသည္ႏွင့္ စည္တိုရဘုရားဟု ေခၚေ၀ၚသည္။ ပါဒမင္းႀကီးဥေကၡာင္းကို ဒါးမျဖတ္သည္အရပ္ဘုရားမွာ. မြန္လို ႀကိဳက္ျပတ္စပ္တေနာ္၊ ျမန္မာလို ျပႆဒ္ဘုရားဟု ယခုတိုင္ ေခၚေ၀ၚသည္။ ၀က္ႀကီးနွင့္ သုံးဦးေသာ ရေႆ့၊ ပါဒမင္းႀကီးသည္၊ ငါးဦးေသာ အသက္တို႔ကို သတ္မိသည္အတြက္၊ ဘုရားငါးဆူ သံလွ်င္ၿမိဳ႕တြင္ သည္ထားေလသည္။ ဘည္အရပ္ကို ယခုတိုင္ ငါးဆူကြက္ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚသည္။ ၎ပါဒၿမိဳ႕ကို ခ်ဲ႕ထြင္၍ ၿမိဳ႕သစ္တည္၏။ ထိုၿမိဳ႕သည္လည္း ျခေသၤ့သဏၭာန္တည္း။ ၿမိဳ႕တံခါးအမည္ကား၊ ျခေသ့ၤပစပ္ရွိရာကို ကြမ္းသီးတံခါး၊ ျခေသ့ၤမ်က္စိရွိရာကို၊ အိုးထိမ္းတံခါး၊ ငါးဆူကြက္ဟူ၍ ေခၚေလသည္။