Tuesday, July 10, 2012

တန္းတူေရး ရွိမွသာ ျပည္ေထာင္စုမွာ ေနရတာ တန္မည္ (Intrinsic Equality vs. Majority Rule)

mostsaing
လူမ်ားစုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဒီမိုကေရစီဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ သတ္မွတ္ရသည္။ လူမ်ဳိးတိုင္းမွာ အခြင့္အေရးညီတူညီမွ်ရွိသည္ကို တန္းတူေရးဟု ဆိုရသည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သုံးေနသည့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းရွိသည့္ လူမ်ဳိးတန္းတူေရး ရွိဖို႕ ညွိရသည္။ သို႕မွသာ ဒီမိုကေရစီအသီးအပြင့္ကို ျပည္သူတိုင္း ခံစားႏိုင္ၿပီး လူမ်ဳိး၊ ဘာသာစကားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဒုတိယတန္းစားႏိုင္ငံသားမ်ား မရွိေတာ့သည့္ တန္းတူအခြင့္အေရးကို ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

႐ိုး႐ိုးပင္ ေတြးၾကည့္ပါ။ အသင္းအဖြဲ႔တစ္ခုတြင္ အသင္းဝင္မ်ားကို ခြဲျခားဆက္ဆံလွ်င္ ေရရွည္သြား၍ မရပါ။ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုမွာလည္း အုပ္စုတစ္ခုက အျခားအုပ္စုမ်ားကို အႏိုင္က်င့္ေနလွ်င္၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးက အျခားလူမ်ဳိးမ်ားကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳမူေနလွ်င္ ၿပဳိကြဲဖို႕သာ ရွိသည္။ လူမ်ဳိးတိုင္း အတူေန၍ ရေအာင္ မူမ်ား၊ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား၊ ဥပေဒမ်ား၊ ေပၚလစီမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ညီတူညီမွ် ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရပါမည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္သည္ ယင္းလိုအပ္ခ်က္မ်ား၏ အေျခခံျဖစ္သည္။ ယင္းလိုအပ္ခ်က္မ်ားအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈ မရွိရပါ။

တန္းတူေရးဟု ဆိုရာ၌ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးက ၾကက္ဆီထမင္းႀကဳိက္၍ ျပည္ေထာင္စုတဝန္းလုံးမွာ ၾကက္ဆီထမင္းခ်က္ေစၿပီး ညီတူညီမွ် စားေသာက္ေစသည္ကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ မိမိတို႕အိမ္မွာ မိမိတို႕ႀကဳိက္သည့္ ဟင္းရမယ္မ်ားကို မိမိတို႕ႀကဳိက္သည့္နည္းျဖင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ႏိုင္သည္ကို ဆိုလိုသည္။ လူမ်ဳိးတိုင္းမွာ အႀကဳိက္ကိုယ္စီ ရွိၾက၍ တန္ဖိုးမတူၾကပါ။ တန္းတူေရးသည္ ယင္းအႀကဳိက္ႏွင့္တန္ဖိုးကို အေလးထားသည္။ ယင္းအႀကဳိက္ႏွင့္တန္ဖိုးကိုလည္း ျပည္ေထာင္စုက သာေစနာေစ ဆရာႀကီး ဝင္လုပ္စရာ မလို။ ဆရာႀကီး ဝင္လုပ္မည့္အစား ယင္းအႀကဳိက္ႏွင့္တန္ဖိုးမ်ားကို ျပည္ေထာင္စု၏ အေမြအႏွစ္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ရသည္။ အႀကဳိက္ႏွင့္တန္ဖိုးမတူသူမ်ား အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္၍ ရေသာ ဝန္းက်င္တစ္ခုကို ညွိႏႈိင္းေပးရသည္။ ဤသည္မွာ ျပည္ေထာင္စု၏ အလုပ္ျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စု၏ အလွသည္ အေရာင္အေသြးေပါင္း စုံလင္၏။ တစ္ေရာင္တည္း ျခယ္ရန္ မဟုတ္။ ျပည္ေထာင္စု၏ သေကၤတသည္ ၾကယ္တစ္လုံးတည္း မဟုတ္၊ ၾကယ္တာရာအေပါင္း ခေညာင္းသည့္ည ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုကို တစ္ေရာင္တည္းျခယ္ ၾကယ္တစ္လုံးတည္း ထားလွ်င္ စိတၲဇဆန္လွ၏။ ရင့္က်က္မႈ မရွိ။ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးကို တန္ဖိုးမထား။ ဗမာမႈျပဳျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ ရွိခဲ့လွ်င္ ဤစိတ္ေနစိတ္ထားကေန စျပင္ရပါမည္။ ထိုသို႕ ျပင္မွသာ ဗမာလူမ်ဳိး၏ ၾကန္အင္လကၡဏာအစစ္အမွန္လည္း ေပၚလာစရာရွိသည္။ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားလို ျပည္နယ္တစ္ခု ရၿပီး တန္းတူေရးအသီးအပြင့္ကို အတူတူ ခံစားႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအဆက္ဆက္သည္ တန္တူးေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရွာင္လႊဲခဲ့ၾကသည္။ ပါလီမာန္ေခတ္တြင္ ျပည္နယ္ျပည္မ ခြဲျခားျခင္းျဖင့္ တန္တူေရးကို ေသးသိမ္ေစခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္လာၿပီးေနာက္ မဆလေခတ္တြင္ တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္(၁၄)ကို ဖန္တီးျခင္းျဖင့္ တန္းတူေရးကို ျပက္ရည္ျပဳခဲ့ျပန္သည္။ နဝတ၊ နအဖ၊ ၾက့ံခိုင္ေရးအစိုးရေခတ္တြင္လည္း ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ္လည္း  ၾကယ္တစ္ပြင့္ထားျခင္းျဖင့္ တန္းတူေရးကို အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ေခ်။ ဤမွားယြင္းေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို မျပင္ေသးသေရြ႔ တန္းတူေရး မရွိႏိုင္၊ တန္းတူေရးမရွိေသးသေရြ႔ ျပည္တြင္းစစ္မီးကို မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္၊ ျပည္တြင္းစစ္ မၿငိမ္းေသးသေရြ႔ ျပည္ေထာင္စုႀကီး သာယာဝေျပာေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေပ။

ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာနိုင္ငံအစိုးရက ျပည္နယ္မ်ားသည္လည္း ျပည္ေထာင္စုငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆိုေလ့ရွိသည္။ ျပည္ေထာင္စုတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္း (၁၃၅)မ်ဳိး ရွိသည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုေလ့ ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ယင္းလူမ်ဳိးေပါင္း (၁၃၅)မ်ဳိးတို႕၏ တန္းတူအခြင့္အေရးကို မေပးဘဲ ထို (၁၃၅)မ်ဳိး၏ ပင္မလူမ်ဳိး(၈)မ်ဳိးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။ ဗမာအပါအဝင္ မည္သည့္လူမ်ိးမွ မလြတ္လပ္ေတာ့ပါ။ အမွန္တြင္ အမ်ဳိးသားျပည္နယ္ အနည္းဆုံး(၈)ခုတြင္ ယင္းလူမ်ဳိးေပါင္း (၁၃၅)ခုတို႕သည္ တန္းတူေရးအျပည့္အဝျဖင့္ ေနထိုင္ႏိုင္မွ်သာလွ်င္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးက အလွေသြးႂကြယ္၍ တင့္တယ္ပါမည္။

ဥပမာအားျဖင့္ မြန္ျပည္နယ္တြင္ မြန္၊ ဗမာ၊ ပအိုဝ္း၊ ကရင္၊ ထားဝယ္ႏွင့္ ဧည့္ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္၊ ကုလား အစရွိသည္ျဖင့္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ဧည့္ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္ကုလားမ်ားသည္ မြန္ျပည္နယ္သားမ်ား ျဖစ္လာၾကမည္ျဖစ္သည္။ မြန္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္တြင္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စာလွယ္မ်ား မရရွိႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိႀကဳိက္ရာအမတ္မ်ားကို မဲေပးပိုင္ခြင့္ ရွိမည္ျဖစ္သည္။ ဗမာအစရွိေသာ က်န္တိုင္းရင္းသားမ်ားမွာ မြန္ျပည္နယ္ပါလီမာန္တြင္ အမတ္အျဖစ္ ဝင္ေရာက္အေရြးခံႏိုင္ၾကသည္။ ဤလူမ်ဳိးေပါင္းစုံရွိေသာ မြန္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မွ ဥပေဒမ်ား ျပဳကာ မြန္ျပည္နယ္သူျပည္နယ္သားတို႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ေသာ မြန္ျပည္နယ္အစိုးရက မြန္ျပည္နယ္ကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ မြန္ျပည္နယ္ရွိ မြန္ျပည္နယ္အမတ္မ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ တန္းတူေရးတန္ဖိုးကို သိရွိနားလည္ၿပီျဖစ္၍ ျပည္ေထာင္စုကို တာဝန္ခံရာ၌ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္တန္းတူေရးကိစၥရပ္မ်ားကို လြယ္လင့္တကူ လိုက္နာက်င့္သုံးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ထိုနည္းတူစြာ ဗမာျပည္နယ္သည္ အင္အားအေကာင္းဆုံး ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္ ျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ထိုဗမာျပည္နယ္တြင္လည္း မြန္ျပည္နယ္တြင္ကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္လူမ်ဳိးတန္းတူေရးကို အေျခခံရမည္ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္နယ္ပါလီမာန္တြင္ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ ပါဝင္မည္ျဖစ္ရာ အေရာင္အေသြး စုံလင္လွ၏။ ဗမာျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး (သို႔) ဗမာျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ဖူးသူသည္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျဖစ္ဖို႕ ရာခိုင္ႏႈန္း မ်ားသည္။ ဗမာျပည္နယ္သည္ အျခားျပည္နယ္မ်ား၏ စံျပ ျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ဗမာစာ၊ ဗမာစကား၊ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈသည္ သီးသန္႕ရွင္သန္ဖြ႔ံထြားလာမည္ျဖစ္ရာ ဗမာ့တကၠသိုလ္မ်ားသို႕ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ လာေရာက္ေလ့လာၾကမည္ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္နယ္သည္ အျခားျပည္နယ္မ်ား၏ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ားကို သယ္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ေနႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ အျပစ္ကင္းသည့္ ဗမာမ်ားကို ျပည္ေထာင္စုသားတိုင္း ေလးစားအတုခိုးဂုဏ္ယူေနၾကပါမည္။

ဤသို႕ျဖင့္ ျပည္နယ္တိုင္းမွာ Intrinsic Value ေမြးရာပါကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ၾကသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားေတာင္းဆိုေနသည့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္သည္ ဤ Intrinsic Value ကို အေျခခံသည့္ Intrinsic Equality သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ မိမိကံၾကမၼာကို မိမိကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခြင့္ရရွိေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွာ ဤ Intrinsic Value သတ္မွတ္သည့္ေနရာတြင္ တပ္မေတာ္အသိုင္းအဝိုင္း၊ အစိုးရအသိုင္းအဝိုင္း၊ ဒီမိုကေရစီအသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားအသိုင္းအဝိုင္းတို႔ၾကား ကြာဟမႈမ်ား ရွိေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤ ေမြးရာပါတန္းတူေရးသည္ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းႏွင့္ ဆီေလွ်ာ္မွသာလွ်င္ ဗဟုဝါဒီမ်ားက လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရာရွိသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ပင္လုံထက္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ညီလာခံကို က်င္းပေပးမည္ဟု အစိုးရက ေက်ညာခဲ့ေသာ္လည္း Intrinsic Equality ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္မွ်လိုက္ေလ်ာ္ႏိုင္မည္ကို မည္သည့္အဖြဲ႕ကမွ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိၾကေသးေခ်။

ဥပမာ Intrinsic Equality ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ လူဦေရးအမ်ားဆုံးျဖစ္သည့္ ဗမာမ်ား နစ္နာစရာ ရွိသည္။ ကရင္ျပည္နယ္တြင္ လူမ်ားစုကရင္မ်ား နစ္စနာစရာရွိသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ လူမ်ားစုကခ်င္မ်ား နစ္နာစရာရွိသည္။ ထိုသို႕ မနစ္နာရေအာင္ ဥပေဒျပဳေရးကို Majority Rule အရ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ (သို႔) ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ ထားရွိသင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းကို ကာကြယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ Majority Rule ေၾကာင့္ Intrinsic Values မ်ား ယုတ္ေလွ်ာ့မသြားေအာင္၊ ျပည္ေထာင္စုပီသေအာင္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္က ျပဳစုခဲ့သည့္ ဥပေဒသည္ ျပည္နယ္မ်ားမွ ဦးေရတူ ေရြးခ်ယ္ေပးသည့္ အထက္လႊတ္ေတာ္ (သို႕) အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကို ျဖတ္ရသည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္လည္း အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳလူမ်ဳိးတို႕ျပဳသမွ် မႏုရေလေအာင္ ျပည္နယ္မ်ား၏ အထက္လႊတ္ေတာ္ကို ျပည္နယ္ရွိတုိင္းရင္းသားအမတ္မ်ား ဦးေရတူ ထားရွိသင့္သည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ျပည္နယ္တြင္းရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ားအတြက္ တန္းတူေရး ရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

တရားေသာ ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းႏိုင္ခဲ့လွ်င္

ယင္းဥပေဒအတိုင္း ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ၾကလွ်င္

ယင္းဥပေဒအတိုင္း တရားသူႀကီးမ်ားက စီရင္ဆုံးျဖတ္ၾကလွ်င္

တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရွိၿပီး သာယာဝေျပာသည့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

No comments: